به گزارش خبرگزاری اخبار آنلاین به گزارش ایسنا، در سال 1924 (1930) دولت ایران از محقق آلمانی ارنست هرتسفلد، متخصص باستان شناسی، تاریخ و زبان های ایران باستان خواست تا نقشه ای دقیق از کاخ های عظیم ویران شده هخامنشی در تخت جمشید تهیه کند. حفاری در تخت جمشید در زمستان 1930-1931 آغاز شد و مؤسسه شرق شناسی دانشگاه شیکاگو مسئولیت کاوش و مرمت تخت جمشید را تا پایان سال 1939 بر عهده گرفت.
هرتسفلد تا سال 1934 به کاوش در شهر تخت جمشید ادامه داد و مهمترین کارهای او در این دوره حفاری کاخ خشایارشا، کشف بقایای رنگ بر روی پیکره های شاه و دستیارانش در دروازه شمالی شورا بود. کاخ، و کشف کتیبه تأسیس کاخ جنوب شرقی، کشف کتیبه تأسیس کاخ صدمین، کشف گروهی از الواح گلی به نقل از تخت جمشید، کشف ورقه های طلا و سیمانی که دارای کتیبه است. داریوش با ساخت کاخ آپادانا مرتبط بود.
در سال 1935 اریک اشمیت، باستان شناس آمریکایی الاصل آلمانی، جایگزین هرتسفلد شد و تا سال 1939 به کاوش های تخت جمشید در مقیاس بزرگتر ادامه داد. در این مدت، او یک لوح سنگی به خط میخی مربوط به ساخت کاخ آپادانا، ظروف غذاخوری خوب و غنائم مصر و یونان. گروه تحقیقاتی اشمیت مجموعه ای بسیار غنی و دقیق از اسناد شامل عکس ها، طرح ها و نقشه ها را در آرشیو موسسه شرقی شیکاگو تهیه کرده است.
اگرچه بسیاری از مسافران و کاوشگران اروپایی در قرن 18 و 19 از این مکان دیدن کردند و آن را توصیف کردند، ارنست هرتسفلد اولین کسی بود که با استفاده از روش‌ها و تکنیک‌های حفاری مدرن آن زمان، تحقیقات علمی را طراحی و آغاز کرد. با شروع این پروژه عظیم در سال 1931 با حمایت مؤسسه شرقی دانشگاه شیکاگو، هرتسفلد از معماران فردریش کرافتر (1898-1995) و کارل برگنر (متوفی 1935) برای شرکت در پروژه دعوت کرد و از عکس های هوایی عکس گرفت. از ویرانه های تخت جمشید که امروزه یکی از اسناد مهم باقی مانده از این پایتخت شاهنشاهی ایران است، گرفته شده است.
در مدت هشت سال، کاوش‌های باستان‌شناسی مؤسسه شرق‌شناسی شیکاگو نه تنها در مرکز سلطنتی تخت جمشید، بلکه در تعدادی از نقاط در شعاع 10 کیلومتری تخت جمشید از جمله تپه باکون و برج هخامنشی انجام شد. همچنین مقبره های شاهان در نقش رستم و بخش هایی از شهر کاوش شد.
تخت جمشید یکی از چندین پایتخت امپراتوری ایران در دوره هخامنشیان (حدود 550 تا 330 قبل از میلاد) بود که در اوج خود از دریای اژه تا دره سند امتداد داشت. تخت جمشید توسط داریوش اول هخامنشی (ح. 522-486 ق.م.) در دامنه کوه رحمت یا کوه مهر در حدود سال 518 پیش از میلاد بنا شد. بناهای پلکانی تخت جمشید (پارس یا تخت جمشید، نام یونانی به معنی شهر در پارس)، واقع در دشت مروششت، در حدود 60 کیلومتری شمال شرقی شهر امروزی شیراز، احتمالاً دارای خدمات اداری بوده است. بخش های تشریفاتی ویرانه های تخت جمشید که توسط اسکندر مقدونی در سال 330 قبل از میلاد ویران و سوزانده شد تا سال 1620 میلادی شناسایی نشد.
تخت جمشید در تاریخ 14 آبان 1358 (1979 میلادی) به شماره 114 در فهرست میراث جهانی یونسکو با همت و تلاش فراوان شهریارعدال، محقق و متخصص نامدار ایرانی در تاریخ، باستان شناسی و تاریخ هنر ایران به ثبت رسید. شهریارعدال که در 31 ژوئن 2014 همزمان با جغازینبیل در خوزستان چشم از جهان فرو بست. عبادتگاهی باستانی که در عهد عیلامی و در حدود 1250 پیش از میلاد با شماره 113 ساخته شده و همچنین «میدان نقش جهان» در اصفهان. میدان بزرگ مستطیل شکل شهر اصفهان ایران به همراه بناهایی مانند علی قاپو، مسجد امام، مسجد شیخ لطف الله و سردار قیصری به شماره ۱۱۵ میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.
پایگاه جهانی تخت جمشید نیز به مناسبت چهل و پنجمین سالگرد ثبت تخت جمشید، کلیپی از مرمت کاخ های تخت جمشید و کاوش های باستان شناسی و ثبت آن ها در یونسکو منتشر کرد.
259
