ترامپ نسخه جوانتر و خوش‌تیپ‌تر از خود را معاون کرد!/ چه پیامی پشت انتخاب جی.دی.ونس بود؟

کامارک در مقاله‌ای برای موسسه بروکینگز نوشت، در انتخاب سناتور جی. “، کتابی در مورد دشواری رشد در فقر. در سال 2016، او سخنان تندی در مورد ترامپ برای گفتن داشت، اما در سال 2022، زمانی که برای مجلس سنا نامزد شد، به شدت از ترامپ حمایت کرد و کرسی او را به دست آورد.

از آن زمان، او به یک پیام رسان وفادار برای پایگاه ترامپ تبدیل شده است. ونس می گوید که انتخابات 2020 “دزدیده شد”. وی افرادی را که به دلیل دست داشتن در حمله به کنگره بازداشت شده اند، «زندانیان سیاسی» توصیف کرد و گفت که ترامپ باید از مصونیت از تعقیب کیفری برخوردار باشد. ونس در جای دیگری گفت که اگر او در 6 ژانویه معاون رئیس جمهور بود، نتایج انتخابات را تایید نمی کرد. در مورد مسائل دیگر، ونس پیشنهاد کرد که بایدن و دموکرات‌ها عمداً آمریکایی‌های معمولی را مسموم می‌کنند تا علیه رأی‌دهندگان جمهوری‌خواه تلافی کنند. او گفت ترامپ باید همه بوروکرات ها را اخراج کند.

کاری که ترامپ با انتخاب ونس انجام داد این بود که یک نسخه جوان تر، زیباتر و گویاتر از خود را انتخاب کرد تا جایگاه خود را افزایش دهد. هنگام انتخاب معاون رئیس جمهور، نامزدهای ریاست جمهوری چندین مدل برای انتخاب دارند. در بیشتر تاریخ آمریکا، معاونان رئیس جمهور برای «تعادل» انتخاب می شدند. تعادل مورد بحث می تواند جغرافیایی باشد. تعادل می تواند ایدئولوژیک نیز باشد. بیشتر اوقات، پویایی بین رئیس جمهور و معاون رئیس جمهور از آرامش و دوستی شدید به خصومت آشکار تغییر کرده است. نتیجه این بود که معاونان رئیس جمهور به حاشیه رانده شدند، به وظایف کمتر مهمی گماشته شدند، یا برای شرکت در مراسم تشییع جنازه در کشورهای خارجی و شرکت در سایر نقش های عمدتاً تشریفاتی فرستاده شدند.

مدل تعادل اساساً به دلیل ضرورت انتخاباتی ایجاد شد. اما در چند دهه گذشته مدل تعادل جای خود را به مدل دوم داده است. مدل جدیدی برای معاونت ریاست جمهوری در 9 جولای 1992 متولد شد، زمانی که بیل کلینتون با ال گور در خانه اش در تنسی تماس گرفت و از او خواست که به او بپیوندد. حتی با کلینتون و گور، هیچ تعادلی وجود نداشت. گور نیز مانند کلینتون جوان بود. او نیز مانند کلینتون یک عضو جنوبی لیگ آیوی بود. گور مانند کلینتون از جناح محافظه کارتر حزب دموکرات که اخیراً به جنبش دموکرات جدید روی آورده بود، برخاسته بود. در طول رقابت طولانی و پر درام کلینتون برای نامزدی حزب، فرض در میان طبقه سیاسی این بود که ماریو کومو، فرماندار نیویورک، معاون وی خواهد بود. زیرا مطابق با قوانین سنتی است. او یک لیبرال شمال شرقی و سرسخت بود که ریشه های جنوبی کلینتون را با ایدئولوژی دموکراتیک جدید او متعادل می کرد، که از بسیاری جهات پایه لیبرال سنتی حزب را به چالش می کشید. اما کلینتون همه را شگفت زده کرد. برای کلینتون، تقویت پیام مهمتر از ایجاد تعادل در وضعیت بود.

کلینتون در زندگی نامه خود، زندگی کلینتون، نوشت: انتخاب او (ال گور) با عقل مرسوم که نامزدهای معاونت ریاست جمهوری باید بین سیاست و جغرافیا تعادل برقرار کنند، مطابقت نداشت. همسایه بودیم او حتی از من کوچکتر بود. او همچنین با شاخه دموکراتیک جدید این حزب شناسایی شد. فکر می‌کردم انتخاب او دقیقاً به این دلیل کار می‌کند که تعادل سنتی را به هم می‌زند.

مدل تقویت شده از آن زمان به دلیل دو مزیت اصلی نسبت به مدل متوازن محبوب شده است: اول اینکه به نامزد کمک می‌کند تا ریاست جمهوری را به دست آورد و به نامزد کمک می‌کند تا قدرت را کسب کند. اگر بیل کلینتون ماریو کومو را به عنوان معاون خود انتخاب می کرد، مردمی که جذب رویکرد میانه رو او به سیاست شده بودند از خود می پرسیدند که آیا وقتی یک لیبرال قدیمی با او در رای گیری حضور داشت، اوضاع همچنان معتدل بود.

وقتی صحبت از دولت می شود، «مدل افزایش» مزایای بیشتری دارد. زمانی که روسای جمهور یا نامزدهای ریاست جمهوری نامزدی را برای ایجاد تعادل انتخاب می کنند، معمولاً فردی را انتخاب می کنند که کاملاً با او موافق نیستند. جای تعجب نیست که تاریخ مملو از جفت رهبرانی است که اغلب در زمان قدرت یکسان رفتار نمی کردند. اگر معاون رئیس جمهور برای “تقویت” پیام نامزد ریاست جمهوری انتخاب شود، معاون رئیس جمهور می تواند کمک واقعی رئیس جمهور باشد.

از زمان انتخاب ال گور، مدل مشارکتی برای هر معاون رئیس جمهور عادی شده است.

ترامپ در مورد سناتور ونس انتخاب موثری کرده است. ونس نه تنها پیام های اصلی ترامپ را تقویت می کند، بلکه به عنوان معاون رئیس جمهور نیز مورد اعتماد خواهد بود. این در زمانی که رئیس جمهور پیر است بسیار مهم است. ترامپ 78 سال سن دارد. این به رئیس سالخورده کمک می کند تا کارها را انجام دهد و به روش های بسیار مؤثر مبارزه کند.

*ترجمه: مهسا مجذی

311312