جانوران عجیبی که از فاجعه اتمی چرنوبیل جان سالم به در بردند/ عکس

تینا مزدکی: به اندازه کافی عجیب، طبق تحقیقات اخیر، کرم هایی که پس از چرنوبیل آسیب ندیده اند. آنها می توانند به طرز ماهرانه ای با شرایطی که ممکن است برای گونه های دیگر نامطلوب باشد سازگار شوند و از آسیب به ژنوم آنها جلوگیری کنند.

از زمان انفجار رآکتور در نیروگاه هسته ای چرنوبیل (CEZ) در آوریل 1986، ورود به مناطق اطراف ممنوع بوده و هیچ کس بدون مجوز دولت اجازه ورود به آن را ندارد. مواد رادیواکتیو موجود در این محیط، ارگانیسم ها را در معرض سطوح تشعشعات بسیار ناایمن قرار می دهند و خطر جهش، سرطان و مرگ موجودات را تا حد زیادی افزایش می دهند.

هزاران سال طول می کشد تا این مناطق دوباره قابل سکونت شوند. با علم به اینکه نباید در این مناطق باشیم، هرگز وارد این مناطق نمی شویم، اما حیوانات این را نمی فهمند. آنها در این مکان و آن مکان با مساحت 2600 کیلومتر مربع، امروزه به عنوان پناهگاهی برای موجودات عجیب و غریبی است که تحت تأثیر رادیواکتیویته شکل خود را تغییر می دهند.

آزمایش‌ها بر روی برخی از گونه‌های حیوانی متغیر منطقه، تفاوت‌های ژنتیکی واضحی را با حیواناتی که در سایر نقاط جهان زندگی می‌کنند نشان می‌دهد، اما هنوز چیزهای زیادی درباره تأثیرات فاجعه‌بار چرنوبیل بر اکوسیستم‌های مجاور نمی‌دانیم.

سوالی که مطرح می شود این است که آیا محیطی که پس از این فاجعه شکل گرفته است؟ آیا محیط برای انعطاف پذیری گونه های جانوری مناسب است؟

نماتدها حیواناتی هستند که می توانند پاسخ خوبی به این سوال به ما بدهند. اینها کرم های گرد میکروسکوپی هستند که دارای طیف وسیعی از زیستگاه ها هستند. آنها به طور قابل توجهی مقاوم هستند. در برخی موارد، این حیوانات حتی از هزار سال یخبندان همیشگی جان سالم به در بردند.

آنها دارای ژنوم ساده و کوتاه مدت هستند و بسیاری از چیزها از جمله تکامل بیولوژیکی، ترمیم DNA و مقاومت به سموم قابل مطالعه هستند، بنابراین می توان چندین نسل را در مدت زمان کوتاهی مطالعه کرد. به همین دلیل، محققان به دنبال نوعی نماتد به نام Oschius Tipulae بودند که معمولاً در خاک زندگی می کند. آنها شروع به حفاری در چرنوبیل کردند.

آنها با استفاده از شمارنده های گایگر برای اندازه گیری تشعشعات محیطی و پوشیدن لباس های محافظ رادیواکتیو، صدها نماتد را از میوه ها، برگ ها و خاک پوسیده در منطقه اقتصادی اروپا جمع آوری کردند. محققان نزدیک به 300 کرم جمع آوری شده در آزمایشگاه را کشت و 15 نمونه از O. tipulae را برای تعیین توالی ژنوم انتخاب کردند. سپس این ژنوم های توالی شده با ژنوم های توالی پنج نمونه O. tipulae از سایر نقاط جهان مانند فیلیپین، آلمان، ایالات متحده، موریس و استرالیا مقایسه شد.

کرم‌های CEZ از نظر ژنتیکی مشابه سایر کرم‌ها بودند و هیچ نشانه‌ای از آسیب DNA ناشی از محیط تشعشع وجود نداشت. محققان به دقت ژنوم کرم ها را تجزیه و تحلیل کردند و هیچ مدرکی دال بر بازآرایی های کروموزومی در مقیاس بزرگ که از یک محیط جهش زا انتظار می رفت، نیافتند. آنها همچنین هیچ رابطه ای بین سرعت جهش کرم و قدرت تشعشعات محیطی در محلی که هر کرم از آنجا آمده است، پیدا نکردند.

در نهایت، آنها آزمایشاتی را بر روی فرزندان هر یک از 20 سویه کرم انجام دادند تا مشخص کنند که جمعیت آنها تا چه اندازه می توانند آسیب DNA را تحمل کنند. اگرچه هر گونه کرم دارای سطح متفاوتی از تحمل است، اما این نیز ربطی به تشعشعات محیطی که اجداد آنها در معرض آن بوده اند ندارد. بنابراین، محققان تنها به این نتیجه رسیدند که هیچ مدرکی دال بر تأثیر ژنتیکی محیط چرنوبیل بر ژنوم O. tipulae وجود ندارد.

آنچه محققان کشف کردند می تواند به ما کمک کند تا بفهمیم چرا برخی از افراد بیشتر از دیگران مستعد ابتلا به سرطان هستند. زیرا اکنون محققان می دانند که کدام سویه های O. Tipulae نسبت به آسیب DNA حساس تر یا تحمل بیشتری دارند. بنابراین می‌توانیم از این سویه‌ها برای دریابیم که چرا برخی افراد بیشتر از دیگران از اثرات سرطان‌زا رنج می‌برند، استفاده کنیم.

منبع: Sciencealert

58323