جراحی بدون بیهوشی، تجربه‌ای کابوس‌وار و وحشتناک

به گزارش وبسایت رابو، داروهای بیهوشی که امروزه می شناسیم اختراعات نسبتا جدیدی هستند. در این میان، قرن هاست که انسان ها به دنبال راه هایی برای تسکین درد شدید بوده اند.

در اوایل قرون وسطی، در حدود سال 1100 پس از میلاد، گزارش‌هایی وجود دارد که پزشکیان از اسفنج‌های آغشته به تریاک و آب حرا برای ایجاد خواب‌آلودگی در آماده‌سازی برای جراحی و تسکین درد پس از آن استفاده می‌کردند.

بر اساس گزارش یورونیوز، اگر به عقب‌تر برگردیم، دست‌نوشته‌هایی از دوران روم باستان را می‌یابیم که حاوی دستور العملی برای معجون ضددردی به نام «دوگانه» است. این نوشیدنی از صفرا خوک، تریاک، آب ترنجبین، شوکران و سرکه تهیه می شد.

از قرن هفدهم به بعد، تریاک و لودانوم (تریاک حل شده در الکل) به مسکن های رایج در اروپا تبدیل شدند. با این حال، این داروها ابتدایی، غیردقیق، و به سختی می‌توان با بیماران و نیازهای آن‌ها تطبیق داد.

علاوه بر این، این داروها می توانند بسیار خطرناک باشند. به عنوان مثال شوکران می تواند کشنده باشد و تریاک و لودانوم اعتیادآور هستند. مواد دیگری مانند ترنجبین می تواند باعث توهم، ضربان قلب نامنظم و در موارد شدید حتی مرگ در دوزهای بالا شود.

به دلیل این خطرات، زمانی که جراحان مجبور به انجام جراحی های تهاجمی هستند، منطقی ترین اقدام اغلب این است که تا حد امکان سریع و دقیق باشد. در واقع اگر به 150 سال قبل برگردیم می بینیم که جراحی ها کوتاه بوده و کارایی و دقت تحت فشار زمان معیاری برای سنجش مهارت جراح شده است.

قبل از ظهور بیهوشی جراحی در اروپا و ایالات متحده در اواسط قرن 19، جراحی های پرخطر مانند سزارین و قطع عضو در این مناطق کمتر از امروز رایج بود و پزشکیان از انجام آنها منصرف شدند. خطرات و آسیب های شدید و درد غیرقابل کنترل ناشی از این جراحی ها.

در واقع، دندانپزشکی یکی از معدود انواع جراحی بود که در این دوره نسبتاً رایج بود، زیرا درد و خطرات آن کمتر از جراحی های جدی تر بود.

همانطور که جراحان به دنبال راه های جدیدی برای انجام کار خود بودند، راه های عجیب و غریب تری برای تسکین درد ظاهر شد. یکی از این روشها “فشرده سازی” بود. تکنیکی که شامل اعمال فشار به شریان ها یا اعصاب برای بی حس کردن یا ایجاد بی حسی ناگهانی در اندام ها می شود.

منشاء استفاده از این تکنیک ممکن است به یونان باستان برگردد. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد آنها از این روش در جراحی استفاده می کردند یا حداقل می دانستند که فشار روی شریان های کاروتید باعث بیهوشی می شود. با این حال، هیچ مدرکی مبنی بر استفاده گسترده از این روش وجود ندارد.

در سال 1784 یک جراح بریتانیایی به نام جان هانتر توانست با اعمال فشار بر روی اعصاب بیمار را بیهوش کند و بدون اینکه فرد احساس درد کند، عضو او را قطع کند. اما این روش‌ها امروزه خطرناک تلقی می‌شوند و پزشکی که چنین کارهای خطرناکی را انجام می‌دهد در دادگاه متهم به قتل می‌شود.

یکی دیگر از تکنیک های مدیریت درد «مغناطیس حیوانی» است که در قرن هجدهم توسط یک پزشک اتریشی به نام فرانتس آنتوان مسمر ابداع شد. این باور شبه علمی، هیپنوتیزم را با سایر نظریه ها ترکیب می کند. مخترع این فناوری معتقد بود که نیروی طبیعی به شکل مایع در انسان و حیوان وجود دارد و کنترل این مایع الاستیک می تواند بیماران را در حالت ایست حسی قرار دهد به طوری که درد ناشی از جراحی را نادیده بگیرند.

این روش‌های شبه علمی در زمان خود محبوبیت پیدا کردند و بیمارستان‌هایی که این روش را ارائه می‌دهند در لندن و سایر شهرها تأسیس شدند. در اواسط قرن نوزدهم به سایر نقاط اروپا و هند گسترش یافت و جراحان از آن برای انجام عمل جراحی بر روی بیماران استفاده کردند.

اما به تدریج پزشکیان شروع به زیر سوال بردن این روش ها کردند و معتقدان را به گمراه کردن مردم متهم کردند. در نتیجه این تلاش‌ها، این روش‌ها منسوخ و بی‌اعتبار شده‌اند، اما راه را برای راه‌های جایگزین و امیدوارکننده برای تسکین درد هموار کرده‌اند.

از اوایل قرن نوزدهم، مجموعه ای از گازهای قابل استنشاق آماده شده اند تا عصر جدیدی از بیهوشی مدرن را آغاز کنند. از اواسط قرن حاضر، جراحان به طور فزاینده ای علاقه مند به استفاده بالینی از یک ترکیب آلی معطر به نام اتر شده اند که از تقطیر اتانول با اسید سولفوریک ساخته می شود. تولید اتر به قرن سیزدهم برمی گردد و در قرن شانزدهم، پزشکیان این ماده مرموز را آزمایش کردند و متوجه شدند که می تواند جوجه ها را بیهوش کند.

اما اولین استفاده مدرن از اتر در سال 1846 توسط یک جراح آمریکایی به نام ویلیام مورتون بود که توانست بیمار را با این گاز بیهوش کند و بدون درد تومور را از گردنش خارج کند.

در سال 1848، جراحان نشان دادند که ترکیب دیگری به نام کلروفرم می تواند با موفقیت درد را در هنگام زایمان و سایر روش های جراحی کاهش دهد. اتر و کلروفرم به جراحان کنترل بیشتری بر وضعیت بیماران می داد زیرا با مدیریت درد بیمار و بیهوشی آنها، جراحان زمان بیشتری برای انجام عمل داشتند و در نتیجه دقت کار افزایش می یافت. این امر امکان انجام جراحی های پیچیده تری را در طول زمان ممکن کرد.

امروزه هیچ یک از گازها در جراحی استفاده نمی شود، اما هر دو در نهایت راه را برای توسعه داروهای ایمن تر و موثرتر هموار کردند. این امر اکنون بیهوشی را به هنری دقیق در خدمت پزشکی تبدیل کرده است.

5858