سفر به فضا چه بر سر چشم می‌آورد؟

به گزارش دیجیاتو، با رایج‌تر شدن سفرهای فضایی، توجه به اثرات پرواز فضایی و گرانش بر بدن فضانوردان مهم است.

محققان دانشگاه A&M تگزاس به سرپرستی دکتر آنا دیاز آرتیلز در حال بررسی برخی از این اثرات به ویژه بر روی چشم هستند.

میکروگرانش چه خطراتی برای بدن فضانوردان دارد؟

تغییرات گرانشی که فضانوردان در طول سفرهای فضایی تجربه می کنند می تواند باعث جابجایی مایعات در بدن شود. در نتیجه تغییراتی در سیستم قلبی عروقی از جمله عروق داخل و اطراف چشم ایجاد می شود.

با تجاری سازی پروازهای فضایی و ظهور پرواز انفرادی، فضانوردان تنها کسانی نخواهند بود که این تغییرات را تجربه می کنند.

افرادی که با شرکت های تجاری به فضا سفر می کنند ممکن است به اندازه فضانوردان تناسب اندام یا سلامتی نداشته باشند. درک نقش تغییرات مایعات در سلامت قلب و عروق و چشم از اهمیت بیشتری برخوردار است.

دیاز آرتیلز، استادیار دپارتمان هوانوردی گفت: «وقتی ما ریزگرانش را تجربه می کنیم، متوجه تغییراتی در سیستم قلبی عروقی می شویم. زیرا گرانش همه این سیالات را مانند شرایطی که روی زمین تجربه می کنیم به پایین نمی کشد. هنگامی که ما ایستاده ایم، بیشتر مایعات ما در پاها ذخیره می شود، اما تحت نیروی گرانش، مایعات به قسمت بالایی بدن توزیع می شود.

جابجایی مایع ممکن است با پدیده‌ای به نام سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی (SANS) مرتبط باشد که می‌تواند باعث شود فضانوردان تغییراتی در شکل چشم و سایر علائم بصری مانند تغییرات “فشار پرفیوژن چشمی” (OPP) را تجربه کنند.

در حال حاضر، محققان از علت دقیق SANS مطمئن نیستند، اما Diaz-Artiles امیدوار است که مکانیسم اصلی را روشن کند.

چگونه با آن برخورد خواهیم کرد؟

تیم تحقیقاتی اکنون در حال بررسی اقداماتی برای کمک به مبارزه با SANS هستند. در یک مطالعه اخیر، آنها “پتانسیل فشار منفی پایین بدن” (LBNP) را برای مبارزه با SANS بررسی کردند. این روش ممکن است توانایی مقابله با اثرات ریزگرانش را داشته باشد زیرا مایعات را به قسمت پایین بدن باز می گرداند.

نقش فشار پرفیوژن چشمی در توسعه SANS نامشخص است. اما این فرضیه وجود دارد که این بیماری باعث افزایش SANS می شود.

نتایج یک مطالعه اخیراً منتشر شده نشان داد که فشار منفی پایین بدن، اگرچه در تحریک انتقال مایع به پایین تنه مؤثر است، اما ابزار مؤثری برای کاهش فشار پرفیوژن چشمی نیست.

اگر IOP بالا به طور قطعی با SANS همراه باشد، استفاده از LBNP ممکن است از نظر تئوری روش موثری برای این سندرم نباشد. اما آنها تاکید می کنند که قدم بعدی باید تلاش برای درک بهتر رابطه بین OPP و SANS و تأثیر LBNP بر این پاسخ های چشمی باشد.

این تحقیق تنها یک آزمایش از یک مطالعه سه قسمتی برای درک بهتر اثرات جابجایی مایعات در بدن و ارتباط آن با SANS است. آزمایش‌های قبلی در این مطالعه شامل استفاده از میز کج برای درک اثرات قلبی عروقی بود.

مطالعه منتشر شده، و همچنین تحقیقات آینده، بر اقدامات متقابل برای جابجایی مایعات متمرکز است. در این صورت باید فشار منفی روی بدن کاهش یابد. در مطالعات آینده، محققان اثرات استفاده از سانتریفیوژ برای مبارزه با جابجایی سیال و اثرات آن را مطالعه خواهند کرد.

هدف دیاز-آرتیلز و تیمش جمع‌آوری پاسخ‌های قلبی عروقی با استفاده از هر مداخله و مقایسه این اثرات بر فشار پرفیوژن چشم و سایر عملکردهای قلبی عروقی است.

این مطالعات بر روی زمین انجام می شود، بنابراین تغییرات در گرانش که در فضا رخ می دهد ممکن است نتایج متفاوتی را به همراه داشته باشد. آنها امیدوارند که مطالعات آینده را در شرایط واقعی ریزگرانش، مانند پروازهای سهموی، انجام دهند.

227227