این دو فیلم جنبه‌های متفاوتی دارند، «کیک محبوب من» با ریتم و روایتی آرام و دلنشین درباره تنهایی آدم‌ها در آغاز سالمندی است و «دانایی انگیر معبد» یک فیلم اجتماعی تلخ درباره شکاف بین نسل‌ها و از کارگردانی قابل قبولی است که در سال‌های گذشته نمونه‌هایی از این مضامین را در سینمای ایران خلق کرده است. تنها نقطه اشتراک این دو فیلم عبور از خطوط قرمز «در مرحله فعلی» است که هیجان اهدای جوایز به جشنواره های بین المللی – که معمولاً در داخل ایران به دنبال موضوعات پرتنش هستند – و شور دانلود و تماشا را ایجاد می کند! کارگردان محترم در هر دو فیلم از نمادهای اغراق آمیز مخاطب پسند داخلی و خارجی مانند نوشیدن مشروبات الکلی، بی حجابی، طنز سیاسی حکومتی مانند مرگ میسا امینی و برخی اعتقادات مذهبی برای جذب استفاده کرده است. توجه بیشتر و بیشتر شبیه به نوعی لجبازی و/یا افشای واقعیت درونی زندگی برخی از ایرانیان در شرایط عادی است. روایت -. آنها به راحتی در سالن سینما به نمایش در می آیند و البته فکر می کنم با استقبال زیادی روبرو شوند و خیلی زود از صفحه نمایش حذف شدند.
هر دو فیلم فیلم‌های متمایز و متفاوتی هستند و مهم این است که در شرایط امروزی که رسانه‌های گسترده‌تری برای بیان دیدگاه‌ها و نظرات متفاوت و متضاد وجود دارد و به هر نحوی به رقیب جدی سینما تبدیل شده‌اند، سینما هیچ است. طولانی تر تنها تاثیرگذار. گزینه؛ بلکه بیشتر برای سرگرمی لحظه ای مخاطب است، چه در قالب کمدی و چه اجتماعی- سیاسی. در تولید ویدئو یا به عبارتی روانتر تولید فیلم آنقدر تنوع وجود دارد که در حال حاضر تاثیر فیلم قبلی خنثی شده است.
در این میان، برنامه ریزی هوشمندانه اداری در تولید فیلم مورد نظر مهم است، نه حذف، پیشگیری و تعطیلی و البته تعامل و گفت و گو می تواند سینماگر را در ارتقای آن اقدامات و البته گشودن روش های فقهی جدید بر همین اساس حمایت کند. شرایط امروز، درک سلایق عمومی، کاهش حساسیت های بی مورد و جلوگیری از تنش های خشونت آمیز که آسیب های آن تصاعدی خواهد بود، راه حل مناسب برای آینده این جریان مستمر و بدون وقفه است.
سینمای آینده نیازمند نگاهی نو و سخاوتمندانه است.
5757
