حسین قره: اما این داستان سابقه ای طولانی دارد و به سال ها قبل برمی گردد. روزی روزگاری مجله سینمایی که با سه نام مسعود محرابی، مدیرعامل و صاحب امتیاز، هوشنگ گلمکانی و عباس یاری، شرکا و نویسندگان گره خورده بود، تنها ماهنامه ای بود که برای مخاطبان و علاقه مندان به این موضوع محتوا تولید می کرد. فیلم هنر در زمان قحطی و نبود سینما.
همکاری مستمر و انتشار ماهنامه، جریان سینمای ایران را شکل داد. تحلیل، بحث، مقالات و یادداشت های این مجله به شناخت بهتر آثار سینماگرانی که قبل از انقلاب بخشی از موج نو بودند کمک کرد. روند فیلمسازی که بعد از انقلاب شروع شد، به دنبال ایجاد زبانی بودند سینما ویژگی های خاص خود را دارد.
قرار گرفتن روی جلد یک مجله سینمایی، چه با عکس و چه عنوان، می تواند بخشی از اعتبار یک فیلمساز باشد.
اگرچه مخاطبان مشتاقانه صفحات آن را مرور می کردند تا با سینمای ایران و جهان آشنا شوند. اما بر اساس شواهدی که این روزها منتشر می شود، سال ها تنش بین نویسندگان و ناشران وجود داشت که اکنون پس از سال ها فاش شده است.
دیشب پرده دیگری بر این اختلاف فرود آمد که عباس یاری در پستی در صفحه اینستاگرام خود نوشت: با کمال تأسف پس از (42) سال جان و جوانی ام را فدا کردم تا در انتشار مجله سینما شرکت کنم. ” ، کتاب سال، فیلم بین المللی.»، تقویم سینما، مجله فیلم امروز و کتاب سال، علاوه بر ساخت و تجهیز استودیوهای این واحد مطبوعاتی، برکنار شدند.
وی در بخشی دیگر از این نامه گفت: همه می‌دانند که من شخصاً در طول این سال‌ها به دنبال هیچ رانتی نبودم و ورود به کارهای شخصی و غیرخبرنگاری خط قرمز من بود. اما شریک من آقای گلمکانی معتقد است که سلیقه و نگاه ما با هم سازگار نیست زیرا زمانه تغییر کرده و نحوه مدیریت این واحد روزنامه نیز باید تغییر کند و در همه زمینه ها شخصا تصمیم گیری کنند.
یاری همچنین در بخشی دیگر از پست اینستاگرام خود نوشت: البته در ابتدای تأسیس «فیلم الیوم» مانند گذشته متعهد شدیم که در امور معنوی و مالی او شریک باشیم اما به مرور زمان. دیدگاه شریکم به تدریج تغییر کرد و من هم تغییر کردم تا به دلیل موفقیت این مرکز شناخته شده مطبوعاتی، قلبم را در خانه رها کردم و از این کشتی پیاده شدم. دو سال در دوره اول تنها مرگ محرابی و نگاه سیاسی وارث او باعث شد تا در راه آینده و در دوره جدید تنها سه سال بعد چک شود.
همانطور که دوستان سینما و علاقه مندان به مجله می دانند، در چهار سال گذشته و پس از درگذشت مسعود محرابی، تنش در اخبار این مجله افزایش یافته و اختلاف نظرها بیشتر شده است.
آن روزها مجله «فیلم» سرانجام به مجله «فیلم» ماند و هوشنگ گلمانی 14 روز پس از درگذشت مسعود محرابی و «فیلم» مروز از سامانه رسانه ای وزارت آموزش و پرورش درخواست مجوز برای نشریه «فیلم امروز» کرد. مجله به دلیل … با فرزندانشان اختلاف داشتند و بویا محرابی جانشین مسعود محرابی وارد عرصه روزنامه نگاری شد.
این داستان طولانی است، زیرا قبل از مرگ مسعود محرابی شروع شده است. از آنجایی که بیماری محاربی به اوج خود رسیده بود، او می خواست پسرش در مجله مسئولیت او را بر عهده بگیرد. در آن سوی میدان کلمکانی پس از چندین ماه کشمش و اخبار متعدد، بیانیه مشترکی نوشتند و منتشر کردند تا اختلافات را بازگو کنند و منشأ این جدایی را توضیح دهند.
برای پیگیری این ماجرا با بویا محرابی گفت‌وگو کرده‌ایم و وی از عدم تمایل خود به اظهار نظر در مورد اختلاف و جدایی آقای عباس یاری از مجله «فیلم روز» خبر داد و گفت: اتفاق امروز حاکی از آن است که من منبع اصلی دعوا نبودم. بچه ها بعد از جدایی از مجله فیلم هنوز هم درگیری هایی که قبلا داشتند داشتند و بالاخره بعد از سه سال کار از هم جدا شدند.
محرابی خاطرنشان کرد: ریشه تنش ها و اختلاف نظرها همانطور که قبلاً گفتم به سال ها قبل برمی گردد. حتی زمانی که مجله در اوج خود بود، در هیئت تحریریه اختلافاتی وجود داشت: به نظر می رسد جوانی و شور و شوق آن سال ها و تلاش های پدرم نقش مهمی در نزدیکی آن 38 سال داشته است. آنها اتفاقاتی که چهار سال پیش افتاد، من تنها بهانه عدم همکاری آقایان هستم.
وی ادامه داد: اگرچه نمی خواهم آن روزها را به یاد بیاورم. اما آقای گلمکانی و آقای یاری این خبر را طوری تحریف کردند که انگار من آنها را از مجله اخراج کرده ام و تمام مشکل پویایی محرابی است در حالی که جلسات زیادی برای رفع اختلاف در جاهای مختلف برگزار شده است. با حضور بسیاری از مردم و حتی در معاونت مطبوعاتی وقت برای برگزاری جلسات برای حل مشکل وجود داشت اما تلاش ها در پایان بی نتیجه ماند.
محرابی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه موضوع اصلی اختلاف چیست، گفت: موضوع اصلی این است که طبق قانون مجوز نشریه سینمایی به عنوان وارث مسعود محرابی به من داده شد همان نکاتی که آقای یاری به آن اشاره کردند، در حالی که مجله سینمایی هر ماه مخاطب خود را دارد در طول چهار سال گذشته ما همچنان در جشنواره های بین المللی شرکت می کنیم و از سال 1400 بدون وقفه در تهران توزیع می شود. و شهرهای دیگر
یکی از قدیمی ترین مجلات ایرانی که کار خود را از سال 1310 آغاز کرد، امروز پس از 42 سال در شرایطی قرار دارد که هر دو پدیدآورنده آن طرف مقابل ایستاده اند، در حالی که رسانه های جهانی با همه تفاوت های داخلی به دلیل ساختار قانونی و شفافیت سهام، برای چندین دهه و گاهی یک قرن باقی مانده است.
5757
