به گزارش رابو، متن کامل یادداشت عباس یاری به شرح زیر است:
خداحافظ دوستان…
دوستان و همکاران عزیزم
متأسفانه پس از 42 سال عمر و جوانی خود را صرف صدور مجله فیلم، کتاب سال، فیلم بین المللی، تقویم فیلم، مجله فیلم و کتاب سال و همچنین ساخت و تجهیز استودیوهای این مطبوعات کردم. واحد فرهنگی شایسته ای که در طول این سالها در دام هیچ حزب و گروه و دسته و باندی نیفتاد، با حمایت خوانندگان دوست داشتنی و نویسندگان صمیمی خود راه خود را ادامه داد و هواداران زیادی داشت.
همه می دانند که من شخصاً در تمام این سال ها دنبال هیچ رانتی نبودم و رفتن به سمت کارهای شخصی و غیر روزنامه نگاری خط قرمز من بود. اما شریک من آقای گلمکانی معتقد است که سلیقه و نگاه ما با هم سازگار نیست زیرا زمانه تغییر کرده و نحوه مدیریت این واحد روزنامه نیز باید تغییر کند و باید در همه زمینه ها تصمیم شخصی بگیرند.
اکنون که پس از چهل و دو سال خانه ام را ترک کرده ام، وجدانم آسوده است، زیرا همه می دانند که زندگی و جوانی ام را وقف خدمت به این گروه و تربیت نیروهای شایسته آن کرده ام.
البته در ابتدای تأسیس «فیلم الیوم» مانند گذشته متعهد شدیم که در امور معنوی و مالی آن شریک باشیم، اما به مرور زمان دیدگاه شریکم تغییر کرد و من هم دیدم. که او مانعی برای موفقیت بیشتر این مرکز شناخته شده بود و مبادا خبرنگار باشم، دلم را در خانه رها کردم و پس از چهل و دو سال از این کشتی پیاده شدم و در دوره اول فقط مرگ بود. محرابی خاطره و نگرش سیاسی وارثش که راه را مسدود کرد و آن هم در دوره جدید، تنها پس از سه سال.
امیدوارم با رفتن شریک سوم با مدیریت مستقل جناب آقای گلمکانی این واحد خبرنگاری موفق تر از گذشته به راه خود ادامه دهد.
دستان مهربانتان را می بوسم که سال هاست با شور و علاقه در کنارمان بوده اید و به گذشته ای افتخار می کنم که در آن بر مشکلات جنگ و راکت انداز و بمب و تحریم و بی کاغذی و بی پولی فائق آمدیم. به هر حال اگرچه تناقضات یکسان است، اما در عین حال فشارهای مرگباری را برای حفظ این مشارکت و جلوگیری از فروپاشی آن تحمل کردند.
اعتراف می کنم که این فراق برای من به اندازه مرگ یکی از عزیزان تلخ است، اما گویی پایان تلخ بهتر از تلخی بی پایان است.
من به نوبه خود از همه دوستان و همکاران عزیزم که سالها در کنار ما بودند سپاسگزارم.
امیدوارم خدای ناکرده در طول کار کوچکترین ناراحتی در دلشان باقی بماند که مرا ببخشند.
5757
