تینا مزدکی: مطالعات اخیر محققان نشان می دهد که فرهنگ کلوویس، مردمی شکارچی-گردآورنده که در دوران یخبندان در آمریکای شمالی زندگی می کردند. او به جای پرتاب نیزه، از استراتژی دیگری برای از بین بردن حیوانات بزرگی مانند ماموت استفاده کرد.
حقیقت این است که اسلحه ای که استفاده می کردند از نیزه ای تیز و تیز و یک اهرم بلند و قوی تشکیل شده بود که وقتی وارد پوست و خز حیوان می شد، نیزه در بدن حیوان باقی می ماند و اهرم از آن جدا می شد. این سلاح به جای تکیه بر قدرت تیراندازی شکارچی، به قدرت خود حیوان متکی بود.
قدمت این سلاح که در سرتاسر آمریکای شمالی یافت شده به 13050 تا 12650 سال پیش بازمی گردد. اگرچه محققان هنوز نمی توانند در مورد نحوه استفاده از آنها به توافق برسند، اما آنها را می توان با لبه های تیز و فرورفتگی آنها شناسایی کرد و به طور منظم از اسکلت ماموت ها و دیگر غول های عصر یخبندان بازیابی می شوند.
با بررسی شواهد تاریخی موجود در ادبیات و قوم نگاری در مورد این سلاح، محققان دریافتند که گزنفون، مورخ یونان باستان، از استفاده از این سلاح برای شکار گراز بزرگ گزارش داده است. بیش از دو هزار سال است که از این سلاح برای توقف اسب های جنگی در نبرد نیز استفاده می شود.
آنها همچنین روش استفاده از این سلاح را بازسازی کردند. محققان دریافتند که این سیستم تا حدودی مانند یک گلوله نقطه توخالی رفتار می کند و تیغه آن پس از نفوذ به پوست حیوان از محور خود جدا می شود و در نهایت باعث آسیب بیشتر از یک نیزه می شود.
این نیزه ها اغلب در بدن ماموت ها کشف می شود در حالی که هیچ نشانی از کشتار انسان در بدن آنها دیده نمی شود. برخی از این حیوانات ممکن است از این حمله جان سالم به در برده باشند، اما تیغه تا پایان عمر در بدن آنها باقی مانده است.
به طور کلی، این تحقیق نشان می دهد که تمدن کلوویس از نوآوری های شگفت انگیزی در استراتژی های شکار استفاده کرده است. اکنون محققان قصد دارند ماکتی از ماموت بسازند تا در آزمایش‌های بعدی با این نیزه‌های سنگی استفاده کنند.
منبع: If Science
58323
khabaronline به نقل از رابو
