مورچه‌ها در کلنی خود، جراح و دکتر دارند!

به گزارش خبرگزاری رابو و به نقل از گجت نیوز، بر کسی پوشیده نیست که مورچه ها زندگی اجتماعی نسبتا پیچیده ای دارند. آنها در هماهنگی کامل با یکدیگر زندگی می کنند و همین باعث شده در برابر تهدیدات مختلف موفق شوند. با این حال، مورچه های نجار در فلوریدا در سطح بالاتری یافت می شوند. آنها حتی می توانند مشکلات پزشکی را حل کنند.

مورچه های فلوریدا وقتی مشکلی پیدا می کنند به پزشک مراجعه می کنند

مطالعات جدید نشان می دهد که مورچه های نجار در فلوریدا اندام آسیب دیده دوستان خود را درمان می کنند. بسته به محل هجوم، مورچه های دکتر یا زخم ها را می لیسند تا ناحیه آسیب دیده را تمیز کنند یا اندام آسیب دیده را می جوند تا از گسترش عفونت جلوگیری کنند. این درمان به طور شگفت انگیزی برای مورچه های قطع عضو در 90 تا 95 درصد موارد موثر است.

اریک فرانک، اکولوژیست رفتاری در دانشگاه وورزبورگ آلمان، رفتار این مورچه را کاملا منحصر به فرد می داند. اعتقاد بر این است که وقتی صحبت از مشکلات پزشکی در قلمرو حیوانات به میان می آید، فقط مورچه فلوریدا می تواند قطع عضو پیچیده و سازمان یافته را برای درمان یکی دیگر از اعضای کلنی انجام دهد. در واقع این نوع مورچه ها می توانند عفونی بودن یا نبودن زخم را تشخیص دهند و بر اساس آن درمان مناسب را انتخاب کنند. این تنها سیستم پزشکی در بین حیوانات است که می تواند با طب انسانی رقابت کند.

فرانک سال ها صرف مطالعه گونه های مختلف مورچه ها کرده است. اواخر سال گذشته، او مقاله ای درباره مورچه های مهاجم در جنوب صحرای آفریقا نوشت. با توجه به تغییرات شیمیایی در پروفایل هیدروکربنی پوست آسیب دیده مورچه، پزشک مورچه می تواند تشخیص دهد که آیا زخم دوستش عفونی است یا خیر.

مورچه های مهاجم فقط موریانه ها را می خورند. اما فراموش نکنید که موریانه ها آرواره های قوی دارند و از آن برای دفاع در برابر شکارچیان استفاده می کنند. بنابراین خطر آسیب به مورچه های شکارچی زیاد است. اگر پزشک مورچه متوجه شود که زخم دوستش عفونی شده است، آن را با آنتی بیوتیک های مخصوص درمان می کند. این آنتی بیوتیک توسط غده ای در کنار قفسه سینه (غده متابولیت) تولید می شود.

این ترشحات از 112 جزء تشکیل شده است که نیمی از آنها خاصیت ضد میکروبی دارند. آزمایشات فرانک نشان داد که استفاده از این ترشحات میزان مرگ و میر مورچه های آلوده را تا 90 درصد کاهش می دهد. دانشمندان امیدوارند تحقیقات آینده در این زمینه منجر به تحقیقات مرتبط تری در زمینه پزشکی و سلامت شود و در نهایت شاهد کشف آنتی بیوتیک های جدید مناسب برای درمان مشکلات انسانی باشیم.

این یافته ها فرانک را به تحقیق در مورد مورچه های دیگر، به ویژه مورچه های نجار فلوریدا، و همچنین مورچه های مهاجم در صحرای آفریقا سوق داد. این نوع مورچه قهوه ای لانه خود را در چوب پوسیده می سازد و نسبت به قلمرو خود بسیار حساس است. آنها از خانه های خود در برابر مورچه های رقیب دفاع می کنند. اگرچه چنین دعواها اغلب با آسیب های جدی همراه است.

مورچه های نجار فلوریدا فاقد غده پلورال هستند، با این حال می توانند رفقای مجروح را شفا دهند. سوال این است که چگونه این کار را انجام می دهند. فرانک و دستیارانش مجموعه ای از آزمایشات را برای کشف این موضوع انجام دادند. فرانک برای یافتن پاسخ های خود از نمونه های آزمایشگاهی استفاده کرد. این نمونه ها از ملکه ها در طی یک بازدید میدانی از فلوریدا در سال 2017 جمع آوری شدند.

مورچه هایی که قرار بود آلوده شوند 2 روز قبل از هر آزمایش با رنگ اکریلیک علامت گذاری شدند. سپس دانشمندان با قیچی استریل به مچ پا و ران نمونه ها آسیب رساندند. در مرحله بعد از باکتری P. aeruginosa کشت شده برای عفونی کردن محل زخم برای برخی استفاده شد و برخی دیگر به عنوان گروه شاهد بدون عفونت باقی ماندند. رفتارهای درمانی مورچه ها ثبت شد تا فیلم بعداً مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. آنها همچنین اسکن مقطعی از پاهای مورچه ها را انجام دادند تا در مورد آناتومی آنها اطلاعات بیشتری کسب کنند.

محققان دریافتند که برای تمام آسیب های مربوط به استخوان ران، مورچه های دکتر ابتدا با دهان خود ناحیه آسیب دیده را لیس می زنند. با انجام این کار، آنها احتمالاً زخم را تمیز یا ضدعفونی می کنند و سپس پا را می جوند تا پاره شود. اگر آسیب مربوط به استخوان مچ پا باشد، مورچه دکتر با دهان خود کل زخم را تمیز می کند، اما آن را نمی برید. در هر دو گروه، بخش زیادی از مورچه های درمان شده زنده ماندند.

این میزان برای مورچه های قطع شده 90-95 درصد است. با این حال، مطالعات نشان داده است که اگر مورچه آلوده درمان نشود، شانس زنده ماندن به 40٪ کاهش می یابد. میزان زنده ماندن مورچه هایی که زخم آنها فقط تمیز شده است حدود 75 درصد است. جالب اینجاست که اگر این درمان ساده توسط پزشک مورچه انجام نمی شد، احتمال زنده ماندن تا 15 درصد بود. این تفاوت را نمی توان نادیده گرفت.

البته فکر نکنید که قطع عضو مورچه توسط پزشک به زندگی اجتماعی آن پایان می دهد. مشاهدات نشان داد که این مورچه ها با وجود از دست دادن یکی از شش پای خود توانستند تمام وظایف خود را از سر بگیرند.

با توجه به این نتایج می‌توان نتیجه گرفت که پزشک مورچه می‌تواند ماهیت آسیب‌ها را ارزیابی کرده و روش درمان آن‌ها را بر اساس آن تنظیم کند. فرانک و همکارانش تعجب کردند که چرا پزشک مورچه مچ پا آسیب دیده را قطع نکرده است. بنابراین آنها آزمایش دیگری انجام دادند که در آن مچ پا آسیب دیده را خودشان بریدند. آنها دریافتند که تنها حدود 20 درصد از مورچه ها زنده مانده اند.

سی تی اسکن به توضیح این دلیل کمک کرد. مورچه ها قلبی ندارند که خون را به طور مرکزی در سراسر بدن پمپاژ کند. در عوض، آنها چندین پمپ خون و عضله دارند که در سراسر بدن توزیع می شوند تا از گردش همولنف (خون مورچه ها) اطمینان حاصل کنند. ناحیه ران دارای چنین ماهیچه هایی است که اگر آن ناحیه آسیب ببیند، ماهیچه ها دچار اختلال می شوند و گردش خون مختل می شود.

این به نوبه خود خطر عفونت را کاهش می دهد. زیرا باکتری ها نمی توانند به سرعت از زخم به بدن سرایت کنند. به همین دلیل دکتر مورچه قطع پا را یک عمل مفید می داند. این فرآیند ممکن است 40 دقیقه یا بیشتر طول بکشد. با این حال، این در مورد آسیب های مچ پا که ماهیچه های گردش خون را درگیر نمی کنند، صدق نمی کند. بنابراین، باکتری می تواند خیلی سریع در بدن پخش شود و زمان کافی برای قطع آن عضو وجود نخواهد داشت.

به گفته لوران کلر، زیست شناس دانشگاه لوزان و دستیار فرانک، از آنجایی که مورچه دکتر قادر به قطع سریع پا نیست، سعی می کند با صرف زمان بیشتر برای تمیز کردن زخم مچ پا، احتمال ابتلا به عفونت کشنده را محدود کند. تحقیقات فوق برای اولین بار ثابت کرده است که حیوانات نیز از قطع عضو برای التیام زخم استفاده می کنند. این موضوع نشان می دهد که مورچه ها درمان را با توجه به نوع آسیب انتخاب می کنند و از عواقب آن کاملا آگاه هستند.