موضع رسمی ایران چه بود؟ / طرح ۷۷ سال پیش سازمان ملل برای تقسیم سرزمین فلسطین با یهودیان

به گزارش خبرگزاری اخبار آنلاینامانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، دیروز، سه شنبه 24 اکتبر، طی بیانیه ای در دولت خود گفت: بنیامین نتانیاهو نباید فراموش کند که اسرائیل با تصمیم سازمان ملل متحد (ایران) در شامگاه شنبه به تصویب رسید 7 آذر 1326. این قطعنامه به نام طرح تقسیم فلسطین نیز معروف است که بر اساس آن سرزمین فلسطین به دو کشور یهودی و عربی تقسیم شد. 55 درصد از زمین به اسرائیل اختصاص یافت و شهر اورشلیم برای اداره بین المللی تأسیس شد.

یک روز پس از تصویب تصمیم تجزیه فلسطین، روزنامه اطلاعات گزارشی از نشستی که منجر به تصویب این تصمیم شد، به نقل از رادیو خاورمیانه منتشر کرد. در این گزارش تعداد آرای موافق و مخالف را فهرست می کنیم:

طرح تقسیم فلسطین با اکثریت 33 رای موافق، 13 رای مخالف و 10 رای ممتنع به تصویب رسید کشورهایی که با این طرح مخالفت کردند عبارتند از: ایران، ترکیه، افغانستان، پاکستان، هند، مصر، یونان، عراق، یمن. عربستان سعودی، لبنان، سوریه و کوبا نمایندگان ده دولتی که از رای دادن خودداری کردند عبارتند از: آرژانتین، شیلی، چین، کلمبیا، السالوادور، حبشه، هندوراس، مکزیک، انگلیس و یوگسلاوی. در جلسه حضور نداشت.

مخالفت نماینده ایران با طرح تقسیم فلسطین

نکته جالبی که در نشست سازمان ملل که منجر به تقسیم فلسطین بین اعراب و یهودیان شد، مشاهده می شود، سخنرانی نمایندگان کشورهای مخالف از جمله ایران است. نماینده ایران در سخنان خود پیشنهاد کرد موضوع فلسطین به مدت چند هفته به تعویق بیفتد تا کمیته ویژه فلسطین در این مدت مجدداً موضوع را بررسی و تصمیم جدی بگیرد. اما این پیشنهاد مورد قبول سازمان قرار نگرفت.

نماینده سوریه با تکرار و تایید پیشنهاد نماینده ایران گفت: این موضوع باید بیشتر بررسی شود. نمایندگان کشورهای عربی و پاکستان نیز گفتند: از سازمان ملل انتظار داشتیم که عدالت و انصاف را دنبال کند، اما چون امید کشورهای عربی به این سازمان به ناامیدی تبدیل شده است، کشورهای عربی و پاکستان خود را موظف نمی دانند. این کار را بکن.» آنها قطعنامه های سازمان ملل را اجرا می کنند و حق آزادی عمل را برای خود محفوظ می دارند (المعلومه، 8 مارس 26) سپس همگی جلسه را ترک کردند.

در نشست شب گذشته این سازمان مقرر شد کمیته نظارت ویژه سازمان ملل بر فلسطین از نمایندگان کشورهای بولیوی، چکسلواکی، دانمارک، پاناما و فیلیپین تشکیل شود.

پنج ماه درگیری خونین و تولد فرزندی بدبخت

تنها یک روز پس از اتخاذ این تصمیم، درگیری های خونینی بین شبه نظامیان عرب و یهودی درگرفت. اما مقاومت اعراب به جایی نرسید در روز جمعه 14 مه 1327 برابر با 24 می 1327 در ساعت 16:15 به وقت محلی، دیوید بن گورن، نخست وزیر دولت موقت یهود، اعلامیه آن کشور را خواند. استقلال دولت در موزه تل آویو و 37 عضو حزب و پارلمان موقت یهودی او را به شدت تشویق کردند. شامگاه همان روز، اعلامیه رسمی دولت انگلیس پایان 25 سال استیلای انگلیس بر فلسطین را اعلام کرد و یهودیان بلافاصله پرچم ملی خود را بر فراز ساختمان نمایندگی آژانس یهود در لندن و بریل لوکر برافراشتند. یکی از اعضای آژانس یهود در لندن، طی این کنفرانس مطبوعات جهان را از تأسیس دولت یهود در فلسطین آگاه کردند. او گفت:

ما به جهان وعده صلح می دهیم و دست دوستی را به سوی همه ملت های آزاده به ویژه اعراب فلسطین و انگلیس دراز می کنیم.[…] ما امیدواریم که همه کشورهایی که در سازمان ملل نمایندگی دارند، کشور ما را فورا به رسمیت بشناسند. اگرچه امروز روز پیروزی ماست، اما خودمان را گول نمی زنیم، زیرا می دانیم مشکلاتی که با آن روبرو هستیم زیاد است. ملت یهود از ته دل صلح می خواهد، اما اگر کشورهای دیگر به فکر دخالت و تهاجم به کشور ما باشند، ملت ما نیز از حقوق خود دفاع خواهد کرد. نزدیک به دو هزار سال پیش، دولت یهود در اثر تجاوز وحشیانه امپراتوری روم نابود شد. ملت یهود از آن تاریخ تا به امروز همیشه گمشده و متروک بوده است، اما یهودیان همیشه گذشته تلخ و پر افتخار خود را به یاد داشته اند. اخراج یهودیان از فلسطین ظالمانه بود، اما ایمان و استقامت ما یهودیان را به عقب راند تا کشور خود را داشته باشند… ما از لرد بالفور سپاسگزاریم که وجود دولت یهودی در فلسطین را به رسمیت شناخت. سه نسل متوالی برای ایجاد و تقویت جنبش صهیونیستی تلاش کرده اند. پیروزی امروز در نتیجه تلاش های قبلی به دست آمد. در پنجاه سال گذشته، افراد زیادی بوده اند که علاقه و انرژی ما را زیر سوال برده اند و از خود می پرسند که چرا ملت یهود اصرار دارد یک بار دیگر به بیابان خشک بازگردد. ما در این چند سال به دنیا ثابت کردیم که با تلاش و پشتکار بیابانی را که در آن گلی نروید رها نمی کنیم. دو هزار سال بعد، ما بی عدالتی فاحشی را که رخ داد جبران کرده ایم […](الاعلام، شنبه 25 اردیبهشت 1327 ه.ق.)

یک روز پس از اعلام موجودیت اسرائیل، همه همسایگان عرب به طور همزمان به این کشور حمله کردند که البته به شکست منجر شد. اما این مبارزه هرگز متوقف نشد. پس از آن یک سری درگیری های نظامی بین نیروهای اسرائیل و کشورهای عربی رخ داد که مهمترین آنها جنگ 1948، جنگ 1956، جنگ شش روزه در سال 1967 و جنگ یوم کیپور در سال 1973 بود.

259