به گزارش -، مسیر ون گوگ به عنوان یک هنرمند آسان نبود. او بیش از 2000 اثر هنری از جمله 900 نقاشی خلق کرد که بسیاری از آنها در طول زندگی او مورد توجه قرار نگرفتند. استفاده خاص ون گوگ از رنگ و قلم موهای غلیظ او را از دیگر هنرمندان معاصر متمایز می کند. در نهایت آثار هنری ون گوگ محبوبیت یافت و نقاشی های او اکنون از خلاقانه ترین آثار تاریخ هنر هستند.
به گزارش اسنا، هنر ون گوگ از زمان خلق آثار اولیه که به شدت تحت تاثیر استادان هلندی بود تا آثار هنری درخشان تر و پر جنب و جوش تر که در طول اقامت وی در جنوب فرانسه خلق شد، پیوسته در حال تکامل بود. نقاشی های ون گوگ که از یک پالت تیره و خاموش به رنگ های پر جنب و جوش تغییر می کند، آشفتگی و اشتیاق درونی او را منعکس می کند. علاوه بر این، پیوند عمیق او با طبیعت و اطرافیانش در موضوعات او مشهود است; گاهی از میان تصاویر غمگین و مناظر آرام و گاهی در صحنه های شلوغ روستایی!
“منظره دریا در شونینگن”
در سال 1882، ونسان ون گوگ “مناظر دریایی شونینگن” را نقاشی کرد و قدرت طبیعت را با قلم مو های بزرگ و رنگ های غلیظ به تصویر کشید. این نقاشی که در یک دهکده ماهیگیری در نزدیکی لاهه خلق شده است، سبک اولیه ون گوگ و ارتباط او با امپرسیونیسم را منعکس می کند.
این نقاشی در سال 2022 از موزه ون گوگ به سرقت رفت و بعداً با آسیب شدید در ایتالیا کشف شد. با کمک ترمیم های پیشرفته از جمله پرینت سه بعدی، قسمت گم شده نقاشی بازسازی شد و این نقاشی تا حد بسیار دقیق اصلی است. این نقاشی را می توان گواهی بر تعهد ون گوگ به عکاسی از طبیعت دانست.
“سیب زمینی خواران.”
تابلوی «سیب زمینی خواران» ون گوگ نشان دهنده لحظه مهمی در سفر هنری اوست. این نقاشی جاه طلبانه که در سال 1885 خلق شد، اولین تلاش او برای خلق یک نقاشی بزرگ بود. برخلاف آثار رنگی بعدی او، این نقاشی از یک پالت رنگ تیره و خاموش استفاده می کند. ون گوگ عمدا از رنگ‌های سرد آبی مایل به خاکستری و سبز و نورهای کم استفاده کرد تا زندگی دشوار دهقانان را برجسته کند.
علاوه بر این، استفاده از رنگ های خاکی به طور نمادین نشان دهنده کار دهقانان و وجود حقیر آنهاست. هدف ون گوگ این بود که اصالت آنها را به تصویر بکشد، با تمرکز بر دستان باریک آنها به عنوان مدرکی از تلاش سختی که برای پرورش غذای خود انجام دادند.
“در کافه: آگوستینا سگاتوره”
تابلوی “در کافه: آگوستینا سگاتوری در لو تامبورین” صاحب این کافه، آگوستینا سگاتوری را به تصویر می کشد. چاپ های ژاپنی در پس زمینه نقاشی دیده می شود که نشان دهنده علاقه ون گوگ به این نوع هنر است.
این کافه پاتوق هنرمندانی چون تولوز لوترک و گوگن بود. خود ون گوگ مجموعه آثار چاپی ژاپنی خود را در آنجا به نمایش گذاشت. استفاده از رنگ های مکمل در این دوره مانند تضاد قرمز و سبز و زرد و بنفش نشان از سبک پیچیده او دارد.
“اتاق خواب”
ون گوگ زمانی که در خانه زرد در آرل زندگی می کرد، سه نقاشی با عنوان «اتاق خواب» خلق کرد. اتاق را با مبلمان ساده چید و یکی از آثار هنری خود را به دیوار آویخت. او قصد داشت با استفاده از رنگ های روشن احساس آرامش یا خواب مطلق را ایجاد کند. با این حال، تحقیقات نشان می دهد که برخی از رنگ ها با گذشت زمان محو می شوند. دیوارها که در ابتدا بنفش بودند اکنون آبی شده بودند.
“شب پر ستاره بر فراز رون”
ون گوگ زمانی که در آرل زندگی می کرد، شب پرستاره را بر فراز رون نقاشی کرد. در این نقاشی، ستاره های زرد به آرامی در آسمان وسیع شب چشمک می زنند.
یک سال بعد، ون گوگ در حالی که در آسایشگاه بود، تابلوی معروف دیگری به نام «شب های پرستاره» را در کنار درختان سرو کشید. «شب پر ستاره» حاصل مشاهدات، تخیل، خاطرات و احساسات دقیق ون گوگ است. به عنوان مثال مناره کلیسایی که در این نقاشی دیده می شود در واقع شبیه مناره های هلند است و شباهتی به مناره های کلیساهای فرانسه ندارد.
از سوی دیگر، اشکال چرخشی که در آسمان ظاهر می شوند، شبیه تصاویر واقعی سحابی ها هستند. شاخه های بلند و تیره ای که در جلوی تابلو دیده می شود نشان دهنده درخت سرو است.
“نیلوفرها”
ون گوگ پس از وخامت حال روانی و ماجرای بریده شدن گوشش به آسایشگاهی در سن رمی رفت. او امکان نقاشی در فضای باز طبیعت را نداشت، به همین دلیل برای کشیدن گل به باغ آسایشگاه رفت. با نگاهی به تابلوی “نیلوفرها” می توان تاثیر چاپ ژاپنی را بر سبک او پی برد. به رنگ های مسطح و عنبیه های بزرگی که کل نقاشی را می پوشانند توجه کنید.
همانطور که اشاره کردیم، ون گوگ این تابلو را در سال 1889 در دوران نقاهت در آسایشگاهی در سن رمی فرانسه کشید. این دوره علیرغم کشمکش های ذهنی او به یکی از پربارترین دوره های فعالیت هنری او تبدیل شد. ون گوگ از باغ پناهندگی الهام گرفت. او این اثر پویا را با استفاده از رنگ‌های زنده، قلم موی رسا و خطوط پیچیده نقاشی کرد.
“کافه تریا زندانیان.”
این نقاشی که در سال 1890 و در زمانی که ون گوگ به شدت افسرده بود و در آسایشگاهی در سن رمی دو زندگی می کرد، خلق شد، این نقاشی به رساترین شکل ممکن کشیده شد.
حلقه‌ای از زندانیان که به آرامی در حیاط زندان قدم می‌زنند در حالی که چندین نفر کارهای آنها را تماشا می‌کنند، ذهنیت هنرمندی را که درگیر زندگی روزمره است به بیننده منتقل می‌کند. تصویر آنقدر گویا است که حتی می توانید صدای کفش های روی زمین را بشنوید. در واقع، ون گوگ این اثر را با الهام از نقاشی «حیاط نیوگیت» اثر گوستاو دور، که یکی از مشهورترین هنرمندان ون گوگ بود، خلق کرد. نقاشی های سیاه و سفید “دوره” زندانیان را به اعماق سایه هایی هدایت می کند که به نظر می رسد دیوارها پایانی ندارند. اما در نسخه طراحی شده توسط ون گوگ، رنگ های آبی و طلایی می درخشند.
آنچه در این تابلو بیش از هر چیز جلب توجه می کند، حضور فردی در میان دایره زندانیان است که با چهره بیمار خود به تماشاگران نگاه می کند و این شخص در واقع «ونسان ون گوگ» است.
“پایان روز” (با الهام از میلا)
پایان روز (با الهام از چوب) یکی از 150 نقاشی است که ون گوگ در آخرین سال زندگی خود کشید. این تابلو با الهام از تابلویی به همین نام اثر ژان فرانسوا میله ساخته شده است. وینسنت ون گوگ تنها در چند ماه، 23 نقاشی بر اساس نقاشی‌های سیاه و سفید «ملت» خلق کرد. این نقاشی یک کشاورز خسته را در حال استراحت پس از یک روز کاری طولانی به تصویر می کشد. ون گوگ جوهر زندگی روستایی را از طریق رنگ های روشن به تصویر می کشد.
“پرتره آدلین رافو”
در ماه مه 1890، ون گوگ به Auvergne-sur-Oise نقل مکان کرد و در آنجا پرتره یک دختر 13 ساله به نام Adeline Raffo را کشید. اگرچه آدلین در ابتدا فکر نمی کرد این عکس شبیه او باشد، اما عکسی که بعداً از او گرفته شد، شباهت را به پرتره ون گوگ نشان داد.
“شکوفه بادام”
تابلوی “شکوفه بادام” از جمله آثار معروف نقاش هلندی “ون گوگ” و یکی از چندین تابلوی نقاشی با موضوع گیاهان و طبیعت است که توسط این هنرمند خلق شده است، اما شاید نکته ای که آن را از دیگر آثار مشابه متمایز می کند، داستان باشد. مربوط به این اثر
ون گوگ به برادرش بسیار علاقه داشت و می دانست که بدون حمایت او نمی تواند به نقاشی ادامه دهد. تابلوی “شکوفه بادام” در واقع هدیه این هنرمند با استعداد به برادر عزیزش بود.
ون گوگ این نقاشی را در فوریه 1890 در سن رمی دو پروونس فرانسه کشید. با شروع فصل بهار درختان بادام در این منطقه شکوفا شدند. رنگ سفید گلبرگ‌های گل منظره زیبایی را در تضاد با هوای سرد و آسمان آبی ایجاد کرده است و تصویر رنسانس و آغاز زندگی جدید دقیقاً همان چیزی است که ون گوگ در تابلوی «شکوفه بادام» به تصویر کشیده است.
ون گوگ “شکوفه بادام” را برای تولد برادرزاده اش نقاشی کرد. تئودوروس ون گوگ، معروف به تئو، نام پسرش را وینسنت ویلم ون گوگ گذاشت.
این تابلو در اختیار خانواده تئو باقی ماند و هرگز در گالری تئو در پاریس قرار نگرفت. آثار ون گوگ که در گالری هنری تئو قرار گرفتند به موفقیت فروش نرسیدند.
تابلوی «شکوفه بادام» از نظر هنری موفق تلقی می شود. برای ایجاد این نقاشی، این سبک از نقاشی های ژاپنی الهام گرفته شده است که در اواخر قرن نوزدهم در فرانسه رایج بود.
ون گوگ این نقاشی را در ژوئیه 1890، درست 5 ماه قبل از مرگش کشید. البته او در ماه های آخر عمرش آثار زیادی خلق کرد. در طول نوزده ماهی که در آرل و اطراف آن زندگی کرد، 255 نقاشی کشید.
“شکوفه بادام” مانند یک نقاشی ساده به نظر می رسد. شاید همین سادگی است که تماشای آن را بسیار لذت بخش می کند. این نقاشی اثری چشمگیر، تازه و درخشان است. این کار خود زندگی است. این نقاشی مربوط به وینسنت جوان (پسر تئو) در ابتدای زندگی اوست.
وینسنت ون گوگ، نقاش معروف هلندی، اکنون به عنوان یکی از تأثیرگذارترین نقاشان پست امپرسیونیست شناخته می شود. او در 30 مارس 1853 در استان برابانت هلند در نزدیکی مرز بلژیک به دنیا آمد. برخی از مشهورترین آثار او در سه سال آخر عمر او خلق شدند.
اگرچه او گاهی در کودکی نقاشی می کشید، اما استعداد هنری او تا سن 27 سالگی تا حد زیادی کشف نشده باقی ماند.
امروزه این هنرمند هلندی به دلیل سبک منحصر به فردی که برای خلق نقاشی های خیره کننده خود استفاده می کند، شناخته شده است. در حال حاضر تشخیص مناظر جذاب، پرتره‌های زیبا و طبیعت‌های بی‌جان سرزنده‌ای که با استفاده از رنگ‌های غلیظ، ضربه‌های قلم‌مو سریع و ترکیب‌های رنگی پر جنب و جوش ایجاد شده‌اند، دشوار نیست. طبیعتاً آثار هنری ون گوگ از ابتدا شامل این ویژگی های خاص نبود و سبک خاص او در طول زمان و در مراحل مختلف زندگی کوتاهش شکل گرفت.
ون گوگ روزی در اتاقی در مهمان‌خانه‌ای واقع در شهر اوورز سور اواز از خواب بیدار شد و طبق معمول در حالی که شهروندی در دست داشت برای نقاشی از مهمانخانه خارج شد. در آن شب، او با شلیک گلوله مهلک به مهمان خانه بازگشت و دو روز بعد، در 29 ژوئیه 1890 درگذشت.
24357
