کار سخت تر، دستمزد کمتر/کارگران رفاهی اغلب با داوطلبان خیریه اشتباه گرفته می شوند

رویای بابا: کارکنان و مددکاران سازمان بهزیستی، دیوارسازانی هستند که مدام به امور آسیب دیده ترین اقشار جامعه می پردازند، در حالی که خود همواره با آنها برخورد تندی می شود. در بین کارکنان کلیه دستگاه های دولتی و اجرایی کمترین حقوق و دستمزد را دریافت می کنند و این نشان می دهد که آسیب ناکارآمدی اداری در نهاد مراقبت اجتماعی تنها به مددجویان و جامعه هدف این سازمان محدود نمی شود، بلکه این اپیدمی زندگی کارکنان و کارگران سازمان را طولانی کرده و تحت تاثیر قرار داده است.

به استثنای معدود مؤسسات مرتبط با امدادرسانی، مددکاران اجتماعی تنها کارمندان دولتی هستند که وظیفه «مددکاری اجتماعی» را بر عهده دارند و رسالتشان درمان انواع دردهایی است که گروه‌های مختلف جامعه تجربه می‌کنند.

ماهیت این شغل مستلزم افراد با روحیه قوی است که متکی به حمایت های اخلاقی از سوی نهادهای بیرونی باشند و برای مدت طولانی دچار ضعف روحی و خستگی نشوند در نتیجه حمایت های مالی از سوی همین موسسات، فرصت های اقتصادی آنها کمتر می شود. نگرانی های آنها و بیشتر تمرکز خود را به کار خود اختصاص می دهند، اما مددکاران و کارگران مراقبت های اجتماعی کاملاً نادیده گرفته می شوند.

درد دل مددکاران اجتماعی

برخی مددکاران اجتماعی می گویند با حدود 15 سال سابقه کار و تحصیلات کارشناسی ارشد حقوقشان به 11 میلیون تومان نمی رسد و این حقوق متناسب با وقت و انرژی و زحمت آنها نیست.

یک مددکار اجتماعی در یکی از فرمانداری ها می گوید: با مدرک دکتری و رتبه برتر از دانشگاهی که معلم تربیت کردم وارد مراقبت اجتماعی شدم اما حقوقم کمتر است. یکی دیگر از همکاران بهزیستی نیز می گوید: چند سال پیش با هدف کمک به اقشار آسیب پذیر از آموزش و پرورش به سمت مراقبت های اجتماعی رفتم. اکنون افرادی که سال‌ها شاگرد من بوده‌اند، درآمد بسیار بیشتری نسبت به من دارند، در حالی که کار در بخش مراقبت‌های اجتماعی بسیار دشوارتر است.

نادیده گرفتن حقوق کارکنان

اعتراض گسترده مددکاران اجتماعی که اخیرا در برخی از استانداری ها صورت گرفت، تجمع آنها در مقابل ساختمان مجلس و راه اندازی «کمپین افزایش حقوق» که از 23 فروردین ماه سال جاری آغاز شد و تا 23 خرداد ادامه داشت، نشان می دهد که این طیف با مذاکرات داخلی است، اما مذاکرات داخلی نتیجه نداد و مجبور شدند شکایات خود را به خارج از سازمان منتقل کنند و حقوق خود را از نهادهای بالاتر مطالبه کنند.

با گذشت حدود دو هفته از پایان کمپین یاد شده، سازمان بهزیستی اجتماعی همچنان نسبت به اعتراضات گسترده کارکنان خود در فرمانداری های مختلف مبنی بر آغاز تحولات کیفی در خصوص حقوق و دستمزد واکنشی نشان نداده است.

در اینکه کارکنان موسسات بهزیستی کمترین حقوق و مزایا را در بین تمامی دستگاه ها و نهادهای دولتی دریافت می کنند شکی نیست، اما سوال جدی اینجاست که چرا مدیران رفاه اجتماعی با وجود اشراف کامل هیچ اقدامی برای رفع این مشکل نمی کنند؟

کمپین های شکست خورده

یکی از مدیران میانی در نهاد مراقبتی می گوید: حقوق مددکاران اجتماعی اگرچه جزو موسساتی است که کمترین حقوق و مزایا را دارند، اما علیرغم مطرح شدن چندین بار این موضوع با مسئولان ذیربط و دست اندرکاران حقوق و دستمزد، نتیجه ای نداشته و اصلاً تأثیرات ظاهر شده است و با توجه به تعداد کم کارگران در حوزه مراقبت های اجتماعی، کمپین هایی که برای این موضوع انجام می شود معمولاً بدون نتیجه به پایان می رسد.

وی می گوید: «چند سال پیش ظاهراً موضوع حقوق پرسنل خدمات اجتماعی در قالب طرح برابری بررسی شد، اما از آنجایی که سازمان مددکاری اجتماعی ظاهراً یک سازمان غیرتجاری است و صرفاً حمایت می کند، متأسفانه مسئولان. همیشه کارکنان این سازمان و داوطلبان شاغل در موسسات خیریه را سردرگم می کنند و از این منظر نمی توانند تخصص مورد نیاز مراقبت را شناسایی کنند و با افزایش حقوق و مزایای مراقبین موافقت نمی کنند.

چشم انداز بشردوستانه از رفاه

متأسفانه رئیس فعلی سازمان بهزیستی بدون توجه به تجربه کارکنان زیر مجموعه خود، این سازمان را یک «گروه خیریه» و نه دولتی می دانست.

مدیرکل بهزیستی یکی از استان های کشور می گوید: رئیس جمهور فعلی در سال های گذشته در سفر به استان ها و دیدار با کارکنان زحمتکش بهزیستی در شهرهای مختلف در واکنش به کاهش حقوق کارکنان بهزیستی بود. وی بارها به شدت به آنها حمله کرد و با دعوت به کار برای خدا از آنها برای ابراز گلایه به دلیل دستمزد پایین بازجویی کرد و این در حالی بود که مددکاران بهزیستی به فعالیت آنها در این سازمان به عنوان کار و امرار معاش می نگریستند. درآمد و البته مخارج زندگی و اجاره خانه، نیت فی سبیل الله را برآورده نمی کند.

مددکاران اجتماعی به دنبال شغل دوم هستند

پایین بودن حقوق مددکاران، بی توجهی نهادهای فراملی به اصلاح آنها و بی طرفی مدیران فعلی در پیگیری و مذاکره این امر، پدیده دردناکی را در بدنه سازمان بهزیستی ایجاد کرده است.

گفت و گو با تعدادی از مددکاران، کارمندان و کارشناسان در شهرهای مختلف کشور حکایت از آن دارد که تعداد زیادی از مددکاران اجتماعی به جای تمرکز بر کار تخصصی خود، بر ایجاد جریان های درآمدی بیشتر و شاید راه اندازی شغل دوم تمرکز کرده اند. با محدود شدن دامنه اقتصادی، نیازهای مالی مددکاران اجتماعی نیز به دلیل پایین بودن سطح حقوق آنها افزایش یافت و نمی توان آنها را به دلیل یافتن شغل دوم و تقسیم تمرکز بین شغل اول و دوم مورد انتقاد قرار داد. تا جایی که این طیف برای افراد مختلف حق زندگی برای امرار معاش را داشته باشد، باید پذیرفت که کیفیت خدمات آنها به جامعه هدف نیز کاهش خواهد یافت. این جامعه هدفی است که گاهی در تهیه یک وعده غذایی برای خود مشارکت می کند.

نظر حاکم بر رفاه

نگاه حاکم به مراقبت اجتماعی، نگاهی آسیب‌شناسانه و فاقد نگاه تخصصی به فعالیت‌های مراقبت اجتماعی است و مراقبت‌های اجتماعی را با آسایشگاه یا خیریه اشتباه می‌گیرد و معتقد است که از تحمیل هزینه‌ها به دولت جلوگیری می‌کند و به‌جای اینکه مراقبت‌های اجتماعی را یک امر مهم تلقی کند. مقدمه ای بر پیشگیری اجتماعی، عدم انعکاس مشکلات کارکنان این سازمان در مسئولین بالادستی شرایطی را ایجاد کرده اند که تنها سد نیمه جان ایستاده در برابر آسیب های اجتماعی شکسته شده و سیل انواع آسیب ها جامعه را فرا خواهد گرفت. .

در حالی که ضرر این بی توجهی و کتمان مشکلات درون خانواده تنها محدود به کاهش هزینه های دولت و کار برای دولت نیست، بلکه برای دولت بسیار پرهزینه تر است، شاید به دلیل هزینه ریالی، هزینه هایی نیز به همراه داشته باشد. کرامت.

در واقع یکی از دلایل پایین بودن سطح حقوق کارکنان سازمان بهزیستی بیش از آن که نتیجه تصمیم دولت باشد، ناشی از بی توجهی مدیریت فعلی به سازمان بهزیستی و بی مطالبه گری است.

Bhazisti یک سازمان خیریه نیست، بلکه یک نهاد دولتی است که باید خدمات را در بالاترین سطح ممکن ارائه دهد و در ازای آن حق دارد از بهترین حمایت ها بهره مند شود.

4747