به گزارش – به نقل از ایسنا، این احتمال وجود دارد که زمین زمانی حلقه سیاره ای خود را مانند سیاره زحل داشته باشد. این اپیزود فرضی از نظر کیهانی دوام چندانی نداشت، زیرا تنها چند میلیون سال به طول انجامید، اما بر اساس تحلیلی که اندی تامکینز، دانشمند سیاره‌شناسی از دانشگاه موناش استرالیا انجام داد، این اپیزود به اندازه‌ای طول کشید که تأثیر بگذارد. ماندگاری در پرونده های زمین شناسی زمین ثابت شده است.
تامکینز و تیمش افزایش غیرمعمول تعداد برخوردهای شهاب سنگ معروف به سنبله برخورد اردوویسین را بازسازی کردند و به این نتیجه رسیدند که حلقه ای که به آرامی در مدار زمین فرو می ریزد می تواند توضیح قابل قبولی برای این ناهنجاری باشد.
تامکینز می گوید: «من دوست دارم به این فکر کنم که اگر یک حلقه در اطراف زمین وجود داشته باشد، چه شکلی می شود. او مطمئناً در مقایسه با امروز بسیار متفاوت به نظر می رسید. این یک بخش جالب از تحقیقات پزشکی قانونی است و می تواند به توضیح جنبه های دیگر تاریخ زمین از طریق تجزیه و تحلیل های آینده کمک کند.
تامکینز گفت: «در طی میلیون‌ها سال، مواد حلقه به تدریج به زمین افتاد و موجی از برخورد شهاب‌سنگ را ایجاد کرد که می‌توان آن را در رکوردهای زمین‌شناسی مشاهده کرد. همچنین می بینیم که لایه های سنگ رسوبی این دوره حاوی مقادیر غیرعادی بقایای شهاب سنگ است.
این حلقه ها در منظومه شمسی بسیار رایج هستند. به عنوان مثال، چهار سیاره غول پیکر در منظومه شمسی دارای حلقه هستند و شواهدی وجود دارد که نشان می دهد مریخ زمانی حلقه داشته است. این سوال را مطرح می کند که آیا زمین می تواند در گذشته زمینی خود اپیزودهایی داشته باشد.
بعید است که اگر وجود داشته باشد، آثاری از این حلقه زمانی در فضا پیدا کنیم، اما برای دوره‌ای در دوره اردویسین تقریباً نیم میلیارد سال پیش، برخورد شهاب‌سنگ‌های زمین به طور ناگهانی برای حدود 40 میلیون سال افزایش یافت و جمعیت آن شهاب سنگ ها انباشته شده اند تعداد بسیار زیادی گودال باستان شناسی در این دوره در مجاورت بسیار نزدیک ایجاد شده است.
این فاصله نزدیک نه تنها از نظر زمانی، بلکه از نظر مکان نیز هست. تامکینز و تیمش 21 دهانه برخوردی را که در زمان اوج برخوردها تشکیل شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند و دریافتند که همه آنها در 30 درجه از خط استوا قرار دارند. این بلافاصله آشکار نشد زیرا در دوره اردویسین، تمام قاره های زمین بخشی از ابرقاره ای به نام گندوانا بودند که از آن زمان جدا شده است.
این خوشه از دهانه ها ممکن است عجیب به نظر برسد، اما عجیب تر می شود. به نظر می رسد که این بمباران شهاب سنگ تنها بر روی 30 درصد از مساحت زمین که همگی در منطقه استوایی واقع شده اند، سقوط کرده است. بنابراین، در حالی که شهاب‌سنگ‌ها بیشتر از آنچه امروز می‌بینیم رایج بودند، این برخوردهای خاص به بخش کوچکی از کره زمین محدود شد. این بدان معنی است که گروهی از شهاب سنگ ها از نوار باریکی از سنگ که به دور مرکز زمین می چرخد سقوط کردند.
به گفته تامکینز و همکارانش، ممکن است دقیقاً همین اتفاق افتاده باشد. تجزیه و تحلیل آنها نشان می دهد که حدود 466 میلیون سال پیش، یک سیارک به طور مستقیم به سمت زمین پرواز کرد. این سیارک آنقدر نزدیک نبود که فورا سقوط کند، اما آنقدر نزدیک بود که توسط نیروهای گرانشی از هم جدا شود و از مرزی به نام حد روشه عبور کند.
محدودیت روش برای یک سیارک در نزدیکی ارتفاع حدود 15800 کیلومتر است. این کمتر از برخی از ماهواره‌ها و محدوده ارتفاعی است که در آن قطعات در حال فروپاشی سیارک می‌توانند در مداری نسبتاً پایدار به دور زمین بچرخند و در طول زمان فروپاشی کنند.
این با آنچه ما در جاهای دیگر منظومه شمسی مشاهده کرده ایم مطابقت دارد. حلقه های زحل نیز موقتی هستند و با سرعت بسیار بالایی به سیاره می افتند. ما همچنین دنباله‌دار شومیکر-لوی 9 را در سال 1994 دیدیم که با مشتری برخورد کرد، اما قبل از آن گرانش سیاره آن را از هم جدا کرد و یک میدان زباله ایجاد کرد که سال‌ها به دور سیاره می‌چرخید. بنابراین بسیار محتمل به نظر می رسد که زمین حلقه خود را شکسته و سپس آن را جذب کرده است.
روش ظهور و چیدمان دهانه های برخوردی گواه است. همچنین مواد شهاب سنگی زیادی در رسوبات زمین وجود دارد که در همان زمان و در یک بازه زمانی مشابه انباشته شده اند. هر دوی این شواهد می تواند مربوط به یک حلقه سیارکی باشد.
ممکن است شواهد دیگری نیز وجود داشته باشد. در پایان دوره اردویسین، تقریباً 445 میلیون سال پیش، زمین وارد عصر یخبندان ویرانگری شد که سردترین عصر یخبندان در نیم میلیارد سال گذشته بود و حلقه ای در اطراف زمین می توانست با انداختن سایه خود بر سطح زمین وضعیت را تشدید کند. البته این فرضیه بر اساس حدس و گمان است و نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.
تامکینز می گوید که مرحله بعدی تحقیق نیاز به مدل سازی عددی دارد. ما اکنون این کار را انجام می دهیم، اما من انتظار دارم که دانشمندان دیگر آن را امتحان کنند.
مدل‌سازی شکسته شدن سیارک و تشکیل حلقه‌ای از بقایای آن را بازسازی می‌کند و به دنبال آن حلقه در طول زمان تکامل می‌یابد و ساختار و شکل حلقه را آشکار می‌کند و اینکه آیا سایه بزرگی ایجاد می‌کرده است یا خیر. سپس این داده ها باید به دانشمندان آب و هوا ارائه شود تا ببینند چه تأثیراتی می تواند داشته باشد.
اگر این درست باشد، مطالعه پیامدها و تأثیرات آن نه تنها برای درک جهان ما، بلکه برای مداخلات اقلیمی نیز بسیار جالب خواهد بود.
تامکینز می گوید، اتفاق دیگری که در این زمان در حال رخ دادن بود رویداد بزرگ تنوع زیستی اردوویسین (تکامل سریع ارگانیسم های مختلف) بود، زیرا تغییرات سریع آب و هوا چالش هایی را برای زندگی و نیاز به تکامل ایجاد کرد. بنابراین، اگر این قسمت باعث تغییرات آب و هوایی شود، ممکن است به تکامل سریع نیز منجر شده باشد.
این تحقیق در مجله Earth and Planetary Science Letters منتشر شده است.
227323
