صف بندی سیاسی عجیب در بنر شهرداری؛ قالیباف اول صف، عراقچی آخر صف! /پای زاکانی در میان است یا مدیران قالیبافی شهرداری تهران؟

اسانس سیما پروانه: شهرداری تهران در اقدامی ویژه تابلوی جدید شهرداری تهران شامل تصاویر مسعود بازییان، محمدباقر قالیباف، سردار قاآنی و عباس عراقچی را در این شهر نصب کرد. اما آنچه در تصویر این بنرها با عنوان «ارتش نصر» توجه بسیاری از کاربران فضای مجازی و فعالان سیاسی را به خود جلب کرد، ترتیب ایستادن این افراد است. نفر اول محمد باقر قالیباف، نفر دوم مسعود بدزیکیان، نفر سوم سردار قاآنی و در نهایت عباس عراقچی.

اگرچه این تابلو در بسیاری از رسانه ها و شبکه های خبری با عنوان «کار زاکانی» خوانده شده و البته با توجه به مسئولیت علیرضا زاکانی در شهرداری تهران، چنین چیزی منتفی نیست، اما احتمال دیگری در این طرح وجود دارد. و فراموش نکنیم که محمدباقر قالیباف سال ها شهردار تهران بود و نیروهای نزدیک به محمدباقر قالیباف هنوز جزو نیروهای میانی شهرداری تهران هستند.

تفکری که در طراحی این نشانه و چیدمان افراد وجود دارد، اما شما می خواهید چه پیامی را منتقل کنید؟ شاید کاری که محمد باقر قالیباف با سفر به بیروت و زیارت مزار شهید سید حسن نصرالله انجام داد، آنقدر مهم بود که باید در رأس «مردان این عرصه» قرار گیرد. اگر این استدلال قالیباف را در صدر فهرست قرار داد، منطق قرار دادن فرمانده سپاه قدس در رتبه سوم چیست؟ اگر افراد بر اساس سفر به مناطق پرخطر در روزهای اخیر قرار می گیرند، چرا قاآنی در رتبه سوم و عباس عراقچی نفر آخر فهرست قرار گرفته اند؟

رئیس جمهور با چه منطقی پشت رئیس مجلس و در مقابل فرمانده سپاه قدس و وزیر امور خارجه قرار می گیرد؟ این مقاله به دنبال ارزیابی اهمیت یا ضرورت سفر اخیر محمدباقر قالیباف به بیروت نیست، بلکه موضوع اساسی است، یعنی تقسیم بندی سیاسی و استفاده و جدایی داخل و خارج حتی در موضوعی مانند موضوع مقاومت و حوادث انقلاب. منطقه از منظر ایده های پشت این پلت فرم.

آیا در موضوعی مانند مقاومت و منطقه، اختلافات سیاسی جهانی باید در دستور کار رسانه ای نهادی مانند شهرداری قرار گیرد؟ این قرار است چه دستاوردی ایجاد کند؟

علاوه بر این ابهام در پمپاژ این گونه پیام ها و تصاویر، مشکل دیگری نیز وجود دارد که چنین رفتارهایی در داخل و اطراف دولت ایجاد می کند. تصمیم دولت پزشکی برای تعیین ترکیب مشخص هیات وزیران و دادن سهمیه به مدعیان باید با واکنش های مثبت این جریان مواجه شود و نه در کارهای رسانه ای و تبلیغاتی حتی در موضوعاتی مانند محور. مقاومتی که سوپ را بسیار شور می کند، که روال کار را دشوار می کند.

آیا محور مقاومت به تسویه حساب سیاسی تبدیل شده است؟

انتظار می رفت جریان اصولگرا و انقلابی در همه فرقه ها و جهت گیری هایش وقتی هر موضوع انتخاباتی و سیاسی را حداقل در مسئله مقاومت و شرایط بحرانی کشور مطرح کردند جلوی این اقدامات را بگیرد. جای تاسف است که کار شهرداری تهران، درگیری جناح های سیاسی و عطش نفاق در بطن اصولگرایی به جایی رسیده است که چیدمان مردم زیر همان پرچم شهرداری، نشانه نوعی تلاش شده است. برای شرکت کردن

قرار دادن محمدباقر قالیباف در رأس این بنر نمی توانست دستاوردی بزرگتر از سفر او به مرکز بیروت برای او داشته باشد. حتی ممکن است فضای ایجاد شده برای آن را در این زمینه غرق کند و به نوعی ضد تبلیغ برای آن باشد.

علاوه بر این، در شرایطی که کشوری علیه اسرائیل در حالت آماده باش است، نیروهای تقسیم کننده به جلوی خط و عقب خط چه پیامی را به خارج منتقل می کنند؟ اینکه محمدباقر قالیباف در رأس عرصه مقاومت قرار دارد با کدام تعریف از برنامه سیاست خارجی تأیید می شود؟ چرا برخی از نیروهای سیاسی فکر می کنند می توانند با بنر قهرمان بسازند؟

برای دولت متاسف نباش

جواد امام، سخنگوی جبهه اصلاحات ایران، در توئیتی به تشریح رفتار عجیب و غیرعادی شهرداری تهران در نصب بیلبوردهای شهری با سخنران جلو و رئیس جمهور در پشت سر او پرداخت و در آن قانون اساسی جدید را اعلام کرد و نوشت: کانال ایکس: «ظاهراً در ذهن آقای نظام ریاست جمهوری جای خود را به نظام پارلمانی داده است.

سخنگوی جبهه اصلاحات ایران در بخشی دیگر از توئیت خود نوشت: انتخاب وزرا، استانداران، معاونین استاندار، مدیران میانی و سازمان‌های وابسته به دولت از میان جناح‌های متخاصم و عدم بکارگیری نیروهای وابسته به حزب پیروز. در واقع فراکسیون شعار آشتی را تعلیق و اقتدار را تضعیف کرد و بی توجهی دولت به روند پیروزی در انتخابات مهر تایید آن را داد.
وی همچنین تاکید کرد که “دولت ها بدون توجه به نظر اکثریت جامعه و شبکه حامیان آنها محکوم به ضعف و شکست هستند.”

سخنان امام درباره این تصویر البته به لحاظ ماهیت انتقادی ریشه ای قدیمی تر از قدمت این تابلو دارد. در چارچوب جریان اصلاحات، از ابتدای تشکیل دولت مسعود، پزشکیان از حضور چهره های غیراصلاح طلب در اطراف پزشکیان انتقاد کردند. این جنبش بر این باور است که نحوه مشارکت پزشکیان در جنبش رقیب نه تنها یک فضیلت است، بلکه سرمایه اجتماعی پزشکیان را به عنوان رئیس جمهور منتخب تهدید می کند.

بیان امام (ره) مبنی بر محکومیت حکومت ها به شکست بدون توجه به نظر اکثریت جامعه و «شبکه حامیان» آن نیز از همین رویکرد ناشی می شود، زیرا بر اساس این دیدگاه، طرفداران مدیجی مسعود و حامیان مسعود به او رأی دادند. یا در انتخابات ریاست جمهوری سال 1403 از او حمایت کردند و نمی خواستند در هر سطحی از حکومت، چهره های نزدیک به جریان رقیب داشته باشند، زیرا در این صورت به همان فرد رای خواهند داد.

به بیان واضح‌تر، در نگاه انتقادی امام – و در سطح وسیع‌تر همه منتقدان این موضوع – اگر مثلاً به محمد باقر قالیباف سهمی در دولت داده می‌شد و چهره‌های نزدیک به ایشان در دولت حضور داشتند. دولت طبیعی است که حامیان پزشکیان در حالی که او در انتخابات کاندید شده است به او رای دهند، اما رای دادن به مسعود پزشکیان در واقع یک “نه” بزرگ به این افراد و جریان های سیاسی نزدیک به آنها است.

این همان موضوعی است که امام در توئیت خود با اشاره مستقیم به موضوع انتخاب وزرا، استانداران، نمایندگان، مدیران مرکزی و سازمان های مشمول دولت از «جنبش رقیب» از آن انتقاد کردند. از نگاه منتقدان به بنر شهرداری این موضوعی است که تنها باعث تضعیف و نادیده گرفتن برنده انتخابات و رئیس فعلی قوه مجریه می شود.

چنین اقداماتی از سوی شهرداری تهران به دستور هر کسی – چه علی رضا زاکانی برای تسویه حساب با مسعود پزشکیان و وزیر امور خارجه اش و چه از طریق برنامه ریزی ارتش باقیمانده قالیبافان در بخش مرکزی و نیروی انسانی تهران. شهرداری – ایجاد فضای وحدت ملی در رویارویی با مسائل و مشکلات منطقه می تواند سنگ تمام بگذارد برای ساختمان جدید دولت چهاردهم و تلاش برای ایجاد آرامش و اتحاد. سنگی که خودی ها همیشه به بیگانگان می زنند.

27218