Mikoyan MiG-29 – که به طور رسمی در ناتو به عنوان Fulcrum شناخته می شود – در طول جنگ سرد به عنوان یک جنگنده برای مقابله با F-16 چابک نیروی هوایی USAF پرواز کرد، اما در ابتدا رقابت کمی بین این دو وجود داشت. طرح های اولیه آن چیزی نبود که از یک هواپیمای جنگنده جدید انتظار می رفت، زیرا طراحان فاقد تجربه در روش های طراحی مدرن بودند. برخلاف هواپیمایی که برای رقابت با آن در نظر گرفته شده بود، بدنه میگ 29 به جای ترکیب مواد مرکب، از آلومینیوم ساخته شده بود و سیستم کنترل پرواز به جای کنترل های پیشرفته تر fly-by-wire از هیدرولیک معمولی استفاده می کرد. مهندسان شوروی سرانجام این کاستی ها را کشف کردند، تغییراتی انجام دادند و Fulcrum را به یک تهدید مؤثر تبدیل کردند.
به گزارش روزیاتو، خلبانان Fulcrum به لطف حسگرهای پیشرفته ای مانند رادار Slot Back Doppler، حسگرهای ردیابی مادون قرمز و فاصله یاب لیزری می توانند با اهدافی که در زیر آنها پرواز می کنند، درگیر شوند. این هواپیمای ساخت شوروی از سیستم هدف گیری نصب شده روی کلاه ایمنی استفاده می کرد که نیازی به چرخاندن تکیه گاه خلبانان به سمت هدف را از بین می برد. تا زمانی که خلبان سر خود را به سمت هواپیمای دشمن هدایت کند، موشکی که پرتاب خواهد شد روی هدف خود می ماند. به گفته Royal United Services، این قابلیت، همراه با نسبت قدرت به وزن و چابکی MiG-29، آن را در درگیری های یک به یک در برد بصری «عملاً بی رقیب» کرده است. این ترکیب همچنین میگ 29 را به یک هواپیمای جنگنده محبوب برای سایر کشورها تبدیل کرد.
این جنگنده چند منظوره مجهز به توپ 30 میلی متری GSh-301 است، می تواند علاوه بر بمب و راکت، 6 موشک هوا به هوا را حمل کند و با سرعت 2.3 ماخ پرواز کند.
Su-27 دو موتوره – که توسط ناتو Flanker نامیده می شود – ممکن است دومین جنگنده از دو جنگنده شوروی باشد، اما به وضوح اوج مهارت طراحی هوانوردی شوروی بود. تولید فلانکر تنها یک هدف داشت: عملکرد بهتر از F-15 Eagle USAF. مرحله طراحی Su-27 با شروع دشواری آغاز شد زیرا طراح اصلی، میخائیل سیمونوف، آنقدر از همه چیز ناراضی بود که تولید را متوقف کرد و شروع به طراحی هواپیما از ابتدا کرد. به گفته موزه اسمیتسونیان، سیمونوف به قول معروفی گفته است: ما فقط لاستیک ها و صندلی خلبان را نگه داشتیم. این تلاش ها منجر به تولید Su-27P، یک نسخه رهگیر که برای تسلط بر آسمان طراحی شده بود، و Su-27S که می تواند به سلاح های هوا به سطح مسلح شود، انجامید.
البته سوخو سو-27 پیشرفته ترین جنگنده امروزی آسمان نیست، اما روسیه و اوکراین هر دو از آن در نیروی هوایی خود استفاده می کنند. اوکراین مدت‌هاست که انبار هواپیماهای فلانکر خود را اصلاح کرده و نام آنها را Su-27M1 گذاشته و آنها را به سیستم‌های ناوبری بهبودیافته و سیستم راداری با برد وسیع مجهز کرده است.
به طور کلی، این جنگنده برای حفظ برتری هوایی خود از یک توپ 30 میلی متری گریازف-شیپونوف GSh 301 و مجموعه ای از موشک های هوا به هوا با هدایت رادار و مادون قرمز استفاده می کند. برای نقش های دیگر، می توان آن را با بمب های معمولی یا خوشه ای و همچنین موشک های هوا به زمین مسلح کرد. هر موتور Saturn AL-31F می تواند 27640 پوند نیروی رانش ایجاد کند و هواپیما را تا سرعت 2.35 ماخ پیش ببرد. این هواپیمای روسی می تواند حداکثر 3509 کیلومتر را قبل از نیاز به سوخت گیری طی کند.
5858
