به گزارش وبسایت رابو، زمین حدود 4.54 میلیارد سال پیش یعنی دقیقا 10 میلیون سال پس از تولد خورشید شکل گرفته است. پس از فروپاشی ابر عظیمی از گاز و تشکیل خورشید، قسمت های باقی مانده از این ابر سیارات را تشکیل دادند.
مارک پوپینچاک، ستاره شناس موزه تاریخ طبیعی آمریکا و دانشگاه نیویورک می گوید: «من دوست دارم سیستم های خورشیدی را با پیتزا مقایسه کنم. اگر ابر گازی که ستاره از آن تشکیل می شود، یک توپ خمیری بود، در ابتدا یک توده آشفته بود، اما یک چرخش اولیه داشت. ستاره از 99 درصد آن خمیر تشکیل شده است. اما بقیه خمیر به چرخش ادامه می دهد و با توجه به زمان کافی، مانند پیتزا دور ستاره صاف می شود. از این یک درصد خمیر تمام سیارات تشکیل می شود.
با این حال، زمین نوپا با دنیای سرسبز و سرسبزی که امروز می شناسیم فاصله زیادی داشت. زمین به دلیل برخوردهایی که آن را تشکیل داده بود هنوز مذاب بود. بخش‌های سنگین‌تر، مانند آهن، ته نشین شدند و هسته سیاره ما را تشکیل دادند، در حالی که عناصر سبک‌تر به سطح آمدند. این فرآیند در نهایت منجر به تشکیل زمین با لایه های اصلی، گوشته و پوسته آن شد.
هنگامی که منظومه شمسی آرام شد و سیارک های کمتری به زمین سقوط کردند، اقیانوس ها شکل گرفتند و زندگی تقریباً بلافاصله ظاهر شد. بابینچاک می گوید: «در حالی که انسان در بیشتر تاریخ زمین غایب بوده است، زندگی سلولی تقریباً 3.5 میلیارد سال است که بدون وقفه وجود داشته است. حتی تحقیقات جدید نشان می دهد که این عدد می تواند حتی بیشتر از 4.2 میلیارد سال باشد.
ما دانش خود را از زمان وقوع حوادث در تاریخ سیاره مدیون زمینی هستیم که روی آن ایستاده ایم. سنگ ها کلید تعیین سن سیاره زمین و گذشته آن هستند. دانشمندان سن سنگ ها را از طریق فرآیندی به نام رادیومتریک تخمین می زنند. تخمین سن سنگ های روی سطح زمین می تواند دشوار باشد. زیرا زمین سیاره ای شلوغ و فعال است. آتشفشان ها، شرایط آب و هوایی و فرآیندهای جغرافیایی نیز یافتن سنگ های مرتبط با زمان شکل گیری زمین را دشوار می کند.
ماه در نتیجه برخورد با سیاره اولیه ما شکل گرفت، اما بر خلاف زمین، صفحات تکتونیکی ندارد. نمونه‌های سنگی که در طول ماموریت‌های فضایی آپولو از ماه بازیابی شده‌اند به تخمین سن زمین کمک کرده‌اند، و نمونه‌های جدیدی که توسط ماموریت‌های جدیدتر مانند Chang'e 5 به زمین آورده شده‌اند نیز می‌توانند به درک ما از تاریخ ماه کمک کنند.
برای سیارات نزدیک مانند مریخ، می‌توانیم مریخ نوردها را برای نمونه‌برداری و تجزیه و تحلیل سن سنگ‌ها بفرستیم. اما چگونه می توان سن سیاراتی را که به دور ستاره های دیگر می چرخند و رسیدن به آنها زمان زیادی طول می کشد، تخمین زد؟
به گفته بوبینچاک، بهترین راه برای یادگیری در مورد سیارات فراخورشیدی، مطالعه خود ستاره است. به سرعت چرخش آنها نگاه کنید. ستارگان جوان معمولاً با سرعت بالا می چرخند در حالی که ستارگان قدیمی با سرعت کم می چرخند. اگر بتوان سرعت چرخش ستاره میزبان سیاره را تأیید کرد، می توان سن ستاره را تخمین زد و سن سیاره را از همان عدد به دست آورد.
با کشف و شناسایی بیشتر جهان‌های فراخورشیدی، می‌توانیم درباره نحوه تشکیل سیارات اطلاعات بیشتری کسب کنیم که به ما در درک بهتر تاریخ زمین کمک می‌کند.
5858
