جنازه‌ای که جیغ می‌کشد/ چه بلایی بر سر این زن آمده است؟

تینا مزدکی: در سال 1935، موزه متروپولیتن در نیویورک یک سفر باستان شناسی به مصر انجام داد. آنها مقبره سنموت، معمار و ناظر آثار سلطنتی را که عاشق ملکه معروف هاتشپسوت بود، در دیرالبحر نزدیک شهر اقصر (محل تبس باستان) کاوش کردند. در طی این کاوش، باستان شناسان اتاقی برای دفن مادر سنموت، هات نقر، و سایر بستگان ناشناس زیر مقبره سنموت پیدا کردند.

در آنجا دانشمندان چیز عجیبی را کشف کردند: زنی را در یک تابوت چوبی قرار دادند که کلاه سیاه، انگشتری و زباله‌های طلا و نقره بر سر داشت، اما در حالت عادی نبود. دهان زن کاملاً باز بود، انگار در تابوت گرفتار شده بود و فریاد می زد. این شواهد باعث شد که او لقب «زن جیغ» را به خود اختصاص دهد. اکنون 2500 سال از دفن این زن می گذرد و محققان از تکنیک های پیشرفته ای برای به دست آوردن اطلاعاتی در مورد زندگی و مرگ این زن سیاه استفاده کرده اند.

دکتر سحر سلیم، استاد رادیولوژی در بیمارستان کسر العینی دانشگاه قاهره، گفت که نتایج نشان می دهد که این زن با مواد مومیایی گران قیمت و وارداتی مومیایی شده است. وی افزود: این شکل از مومیایی و ظاهر یک مومیایی به خوبی حفظ شده با این باور سنتی که عدم وجود اندام های داخلی به معنای مومیایی ضعیف است، در تضاد است.

تا سال 1998، زن فریادکش در دانشکده پزشکی قصر العینی در قاهره بازداشت بود. در دهه های 1920 و 1930، محققان چندین مومیایی سلطنتی از جمله توتانخ آمون را در این مکان مورد مطالعه قرار دادند. سپس به درخواست وزارت آثار باستانی به موزه مصر در قاهره منتقل شد و از سال 1935 تابوت و حلقه های مومیایی در موزه متروپولیتن نیویورک به نمایش گذاشته می شود.

در یک مطالعه اخیر، اسلیم از سی تی اسکن برای انجام کالبد شکافی مجازی روی مومیایی، تخمین سن آن و تعیین بیماری ها و وضعیت نگهداری استفاده کرد. او و همکارش دکتر سمیح المرقانی از تکنیک های پیشرفته ای مانند میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، طیف سنجی فروسرخ تبدیل فوریه (FTIR) و تجزیه و تحلیل پراش اشعه ایکس (XRD) برای شناسایی مواد استفاده کردند.

این تحقیقات نشان داد که مومیایی پس از گذشت 2500 سال از دفن هنوز در وضعیت خوبی قرار دارد. او چندین دندان را از دست داده است که به احتمال زیاد قبل از مرگش از بین رفته اند و سایر دندان ها شکسته و نشانه های ساییدگی را نشان می دهند. سلیم گفت: «احتمالاً دندان‌های از دست رفته در طول زندگی کشیده شده است.»

اسلیم بر اساس سی تی اسکن های دوبعدی و سه بعدی تخمین زد که قد این زن زمانی که زنده بود 1.54 متر بود. بر اساس شکل مفصل بین استخوان های لگن او که با افزایش سن صاف می شود، سی تی اسکن تخمین زد که او در زمان مرگ تقریباً 48 سال داشت. او آرتریت خفیف ستون فقرات داشت که با وجود استئوفیت ها یا خارهای استخوانی روی مهره ها مشهود بود.

همچنین هیچ شکافی در بدن مومیایی یافت نشد که با این واقعیت که مغز، دیافراگم، قلب، ریه ها، کبد، طحال، کلیه ها و روده ها هنوز وجود داشتند، مطابقت دارد. این تعجب آور بود، زیرا روش مومیایی کلاسیک در پادشاهی جدید (1069-1550 قبل از میلاد) شامل برداشتن همه این اندام ها به جز قلب بود.

از سوی دیگر، تجزیه و تحلیل FTIR روی پوست او نشان داد که زن جیغ با درخت عرعر و کندر مومیایی شده است، مواد گران قیمتی که باید به ترتیب از شرق مدیترانه و شرق آفریقا یا جنوب عربستان به مصر وارد شده باشد. موهای طبیعی او نیز با حنا و ارس رنگ شده بود. روسری بلند که از الیاف نخل ساخته شده بود، بیشتر با کریستال های کوارتز، مگنتیت و آلبیت ساخته می شد تا شاید رنگ سیاهی را که مصریان باستان ترجیح می دادند به آن بدهد زیرا نشان دهنده جوانی بود.

این نتایج تجارت باستانی مواد مومیایی در مصر را تایید می کند. زیرا معبد توت عنخ آمون حاوی کندر و ارس نیز بود. همچنین گفته شده است که کندر ممکن است تحت رهبری ملکه هاتشپسوت از سومالی وارد شده باشد.

اما باز هم دلیل مشخصی برای مرگ این زن وجود نداشت. هنوز مشخص نیست که چرا دهان این زن بسته مانده است. گرانی مواد مومیایی نشان می دهد که باز گذاشتن دهان زن نشانه سهل انگاری مومیایی گران نیست و نمی توان گفت که از بستن دهان زن کوتاهی کرده اند.

سالم فرض کرد که مومیایی جیغ در این مطالعه می تواند به دلیل تشنج جسد باشد، به این معنی که زن در عذاب مرده است. اسپاسم جسد شکل نادری از سفتی عضلانی است که معمولاً با مرگ‌های خشونت‌آمیز در شرایط شدید فیزیکی و احساسی همراه است. زن فریادزن یک “کپسول زمان” واقعی از نحوه مرگ و مومیایی شدن او است.

منبع: فیزیک

58323